نام شهرهای هوشمند به‌احتمال زیاد به چشمتان خورده است یا آن را شنیده‌اید. این اسم یادآور فیلم‌های تخیلی هالیوودی برای اغلب مردم در سرتاسر دنیاست. فضایی عجیب غریب که همه چیز در آن خودکار است.
هم اکنون شهرهایی وجود دارد که با استفاده از حس‌گرها، اینترنت اشیا و موارد دیگر، قدم در راه تبدیل شدن به چنین شهرهایی گذاشته‌اند. در این شهرها، اغلب از سیستم‌های تشخیص چهره، سیستم‌های غیر نقدی و وای‌فای عمومی رایگان جهت رسیدن به اهداف مختلف و حل مسائل متفاوت استفاده می‌شود.
قصد داریم در مورد ویژگی‌های شهرهای هوشمند صحبت کرده و چند مثال از این شهرها داشته باشیم.
شهرهای هوشمند توانسته‌اند بسیاری از مشکلات شهری خود را حل نمایند. چراغ‌های راهنمای هوشمند باعث ایجاد ترافیکی روان در سطح شهر می‌شود و از راه‌بندان جلوگیری می‌کند.
لوازم هوشمند وقتی که در حال استفاده نیستند خاموش می‌شوند. در نتیجه در مصرف انرژی صرفه‌جویی شده و از اسراف جلوگیری می‌شود. با وای‌فای عمومی رایگان، مردم در سطح شهر با هم مرتبط‌اند و کارهای خود را راحت‌تر انجام می‌دهند. در ادارت از کاغذبازی خبری نیست. خدمات‌رسانی با کیفیت عالی انجام می‌شود. روابط بین شهروند و دولت بهبود می‌یابد.
در سال ۲۰۰۵، موسسه بیل کلینتون، بنای شهرهای هوشمند را گذاشت. این موسسه برای بهبود بهره‌وری و کارایی شهرها با کمک شرکت سیسکو، سیستمی از شبکه‌ها، حس‌گرها و مراکز داده‌ها را ایجاد کرد.
درنتیجه، ۲۵ میلیون دلار امریکا صرف «توسعه یکپارچه شهری» شد. بعد از بررسی پتانسیل لازم، سه شهر سانفرانسیسکو، آمستردام و سئول انتخاب شدند. توسعه تکنولوژی موردنظر مبنای تجاری داشت.
به‌غیراز سیسکو، آی‌بی‌ام نیز در سال ۲۰۰۸، برای یافتن تکنولوژیها و سیستم‌های هوشمند شهری، طرح «سیاره هوشمندتر» را شروع کرد.
ریودوژانیرو اولین شهری بود که با آی‌بی‌ام در این طرح همکاری کرد. شرکت، مرکز پاسخگویی ویژه‌ای را تأسیس نمود.
این مرکز، به مقامات محلی، جهت جمع‌آوری و یافتن اطلاعات مربوط به خدمات مختلف اجرایی مانند پلیس، مدیریت ترافیک و انرژی کمک می‌کرد. داده‌های واقعی به سیستم حس‌گرها در کل شهر یاری می‌رساند.
در سال ۲۰۱۶، در شهر آستین، مرکز ایالت تگزاس، از تکنولوژی برای حل مسائل شهری استفاده شد. در این شهر، با استفاده از کنتورهای دیجیتال، شبکه‌ای هوشمند ایجاد شد.
این شبکه به مصرف بهینه انرژی کمک می‌کرد و از داده‌های بزرگ، برای کاهش ترافیک و اطلاع‌رسانی به افراد در مواقع ضروری استفاده می‌شد. وای‌فای رایگان در پارک‌ها در اختیار عموم قرار گرفت. همچنین، از سال ۲۰۱۳، طرح داده‌های باز مورد استفاده قرار گرفت.
آمستردام، یکی از شهرهای هوشمند، در سال ۲۰۱۶ جایزه نوآوری پایتخت اروپایی را از کمیسیون اروپا دریافت کرد. پس از آن مسئولین این شهر در جستجوی منابع انرژی تجدید پذیر بودند.
بنابراین، کامیون‌های برقی، برای جابجایی زباله مورد استفاده قرار گرفت. صفحه‌های خورشیدی برای تأمین انرژی ایستگاه‌های اتوبوس و تابلوهای تبلیغاتی استفاده شد.
بوستون از سال ۲۰۱۰ به جمع شهرهای هوشمند پیوست. کمپین «بوستون ۲۰۳۰» قصد دارد تا مسائل ترافیکی را با استفاده از کیوسک‌های دیجیتال، سیگنال‌های ترافیکی شبکه‌ای و نرم‌افزارهای هوشمند تلفن همراه حل کند. مسئولین بوستون تیم تحلیلگر داده تشکیل داده‌اند. این تیم قصد دارد در نحوه تخصیص منابع و مدیریت پروژه‌های عمومی به دولت کمک کند.
لندن همیشه پیشرو در نوآوری بوده است. بنابراین، نمی‌توان تعجب کرد که یکی از شهرهای هوشمند باشد. وای‌فای رایگان در نقاط مختلف این شهر در دسترس است و سیستم‌های حمل و نقل از داده‌های بزرگ جهت بهبود خدماتشان استفاده می‌نمایند.
در شهر لندن حدود ۶۹ دوربین شهروندان را تحت نظر دارند که این شاید برای بعضی از افراد خوشایند نباشد.
از سال ۲۰۱۶، پروژه هوشمند سازی تورنتو شروع شد. در این پروژه هوشمند سازی از اینترنت شروع می‌شد. اشتباهی که در اجرای این پروژه رخ داد این بود که اطلاعات چند هکتار از املاک در اختیار شرکت اجرا کننده پروژه قرار گرفت.
از سال ۲۰۱۵، دوربین‌های نصب شده در هانگژو توانائی پلیس را در حل مسائل مربوط به جرائم مرتبط با دارائی افزایش داده است.
مرکز کنترل ترافیک با کمک شرکت دارای تکنولوژی بالای “علی‌بابا” تحلیل‌های قدرتمندی از ترافیک تقاطع‌ها ارائه داده است. این مرکز توانسته زمان سپری‌شده هنگام رفت و آمد را برای مسافران درون شهری کاهش دهد. همچنین ادعا می‌کند می‌تواند تصادفات رانندگی را با دقت بالا گزارش دهد.
نتیجه پیوستن به یکی از شهرهای هوشمند، به خطر افتادن حریم خصوصی و استعفای چندین مسئول کلیدی شهر تورنتو بود.
منبع : فیت نت
