۱۰ درسی که نویسندگی به من داد (و هیچ دانشگاهی یاد نمیدهد)

نویسندگی فقط نوشتن نیست. یک جور سفر درونی است؛ سفری به اعماق خودت، جایی که کلماتت آینه‌ی ترس‌ها، امیدها و رویاهایت می‌شوند. من از وقتی شروع به نوشتن کردم، فهمیدم این مسیر بیشتر از هر کلاس و دانشگاهی به من یاد داده است. اینجا ده درسی است که فقط از «نویسندگی» یاد گرفتم:

۱. صبر، یعنی نفس کشیدن در میانه‌ی شک

هیچ چیزی مثل نویسندگی صبر نمی‌خواهد. صبر برای پیدا کردن ایده، بازنویسی، و گاهی حتی تحمل سکوتِ ذهن. یاد گرفتم گاهی باید ساعت‌ها به صفحه‌ی سفید خیره شوم تا یک جمله‌ی واقعی از درونم بیرون بیاید.

۲. کامل نبودن اشکال ندارد

در شروع، همه‌چیز خام است. اما اگر منتظر «کامل شدن» بمانی، هیچ‌وقت نمی‌نویسی. نویسندگی به من یاد داد که کامل بودن دشمنِ شروع کردن است.

۳. شکست یعنی رشد

بارها نوشته‌ام را پاک کرده‌ام، رد شده‌ام، یا از خودم ناامید شده‌ام. اما هر بار فهمیدم شکست فقط بخشی از مسیر است، نه پایانش.

۴. احساسات دشمن نیستند

خیلی‌ها فکر می‌کنند نویسنده باید منطقی باشد. اما من یاد گرفتم احساسات قوی‌ترین سوختِ نوشتن‌اند. اگر جرأت کنی از دردت بنویسی، نوشته‌ات به قلب بقیه هم می‌رسد.

۵. الهام همیشه از راه نمی‌رسد

نویسندگی مثل برق نیست که یک‌باره روشن شود. باید بنشینی و بنویسی، حتی وقتی الهام نداری. الهام، معمولاً وسطِ کار سراغت می‌آید، نه قبل از آن.

۶. هر شخصیت، آینه‌ای از خودِ من است

وقتی شخصیت‌های داستانم را می‌نویسم، می‌فهمم هر کدام بخشی از من‌اند؛ بخشی که شاید در زندگی واقعی پنهانش کرده‌ام. نویسندگی کمکم می‌کند خودم را بشناسم.

۷. تنهایی همیشه بد نیست

نوشتن یعنی نشستن در سکوت و حرف زدن با دنیایی که فقط در ذهن توست. اوایل این تنهایی ترسناک بود، اما حالا برایم تبدیل شده به آرام‌ترین پناهگاه دنیا.

۸. کلمه‌ها می‌توانند درمان باشند

بعضی چیزها را نمی‌توان به کسی گفت، اما می‌شود نوشت. نوشتن یادم داد زخم‌ها همیشه برای پنهان شدن نیستند؛ گاهی باید آن‌ها را روی کاغذ آورد تا سبک شوی.

۹. مقایسه کردن سم است

هر نویسنده مسیر خودش را دارد. مقایسه با بقیه فقط انرژی را می‌کُشد. یاد گرفتم به‌جای رقابت، از دیگران الهام بگیرم، اما راه خودم را بروم.

۱۰. نوشتن یعنی ادامه دادن

نویسندگی فقط درباره‌ی نوشتن نیست، درباره‌ی ادامه دادن است. حتی وقتی خسته‌ای، حتی وقتی مطمئن نیستی، حتی وقتی هیچ‌کس نمی‌خواند. چون در نهایت، نوشتن خودش پاداش است.

در پایان:

اگر بخواهم همه‌ی این درس‌ها را در یک جمله خلاصه کنم، می‌شود این:

نویسندگی به من یاد داد خودم را باور کنم، حتی وقتی هیچ‌کس دیگر باور ندارد.

✍️ من ف - کوئینی هستم، نویسنده‌ی رمان‌های حس پایدار، همه حالتو میپرسن، دریا همون دریا بود و من نسل هشتمم.

اگر به دنیای داستان و نویسندگی علاقه داری، می‌توانی من را در اینستاگرام دنبال کنی: @koeinilife