مرتضی وارسته
پشت نقابِ خوش رنگ و لعابِ هجومیِ پوچتینو با شماتیکِ سراسرِ حملهِ ۳-۳-۴، یه چهره زشت تدافعی پنهان است.
درست نقطه مقابل تیمهای تحت هدایت کونته؛ نقابی محافظه کارانه با پنج عنصر دفاعی بر روی چهره ای هجومی؛
همه پوچتینو را به عنوان یک مربی باهوش و هجومی میشناسند؛ باهوش چرا ولی هجومی هرگز؛ البته نه اینکه خط حمله ضعیفی دارد؛ بلکه درست و مفید حمله کردن را به مالکانه بازی کردن ترجیح میدهد؛
تاتنهام پوچتینو در اکثر بازیهای بزرگ، با ذهنیت "دفاع را در اولویت بگذار و بعد در مواقع مشخص، کنترل بازی را در دست بگیر و به گل برس"، وارد زمین میشود؛
بستن فضاها را به داشتن فضاها ترجیح میدهد و این در حالی است که باز هم در انتهای بازی، اختلاف مشهودی بین درصد مالکیت تاتنهام و حریفش وجود ندارد؛
تاتنهام پوچتینو در اکثر بازیهای مهم، کمتر از یک سوم از کل ۹۰ دقیقه را برای حمله کردن و گل زدن تلاش میکند و در همین بازه کوتاه، انقدر خوب است که در نهایت از نظر عملکردی، دست کمی از حریفشان که زمان به مراتب بیشتری برای تحت فشار گذاشتن در اختیارش است، نداشته باشد.
پوچتینو کیفیت را به کمیت ترجیح میدهد؛ اینکه ۲۰ دقیقه از بازی را با کیفیتی فوق‌العاده برای گلزنی تلاش کند، برایش ارزشمند تر است تا اینکه ۷۰ دقیقه از وقتش را جهت خیمه زدن بر روی محوطه جریمه حریف برای بدست آوردن نتیجه ای که میشد در همان ۲۰ دقیقه بدست آورد، تلف کند؛
در تمام بازیهای بزرگ، سرنوشت موفق تاتنهام تنها در چند دقیقه رقم خورده؛ از معجزه نیمه نهایی مقابل آژاکس که به دو گل تنها در چهار دقیقه رسیدند تا دربی دیروز مقابل آرسنال که فقط در بازه زمانی کوتاهی در نیمه اول، به توپچی ها ضربه زدند و باقی مسابقه را مشغول دفاع کردن شدند؛ برد رفت و برگشتشان برابر دورتموند در فصل پیش یادمان نرفته؛ دورتموند پشت هم حمله میکرد و تاتنهام به گل میرسید.
استراتژی ای که کاملا موفق بوده و تاتنهام را به یکی از قدرت های انگلیس و دنیا تبدیل کرده؛
اما نتیجه گرفتن به کمک این روش در برابر تیمهایی که خط حمله بسیار قدرتمندی دارند، غیر ممکن است؛
باخت به بارسلونا در دور گروهی لیگ قهرمانان اروپای فصل گذشته، باخت در فینال همین رقابت ها برابر لیورپول و واگذار کردن چهار بر دوی نتیجه، در دربی فصل گذشته برابر آرسنال؛
وجه اشتراک تمامی این بازیها، عملکرد هجومی با کیفیت بارسلونا و لیورپول و آرسنال در آن ۷۰ دقیقه ای بود که تاتنهام در لاک دفاعی فرو رفته بود؛
اصلا نقطه ضعف تاتنهام نیز همین موضوع است؛
آنها یک تیم دفاعی مطلق نیستند که در برابر حملات حریف آسیب پذیر نباشند؛ به محضی که حریف خطرناک و پر دامنه حمله کند، مقاومت آنها خیلی راحت شکسته میشود؛
شما برای غلبه بر تاتنهام ابتدا باید حواستان را در لحظات خاصی که آنها در حمله خطرناک میشوند، جمع کنید و بعد از آن با نظم درستی در دقایق باقی مانده برای گلزنی تلاش کنید؛
خط دفاع فاجعه آرسنال در بازی دیروز، این اجازه را به خط حمله سرعتی تاتنهام میداد که هر موقع دلش میخواهد، لحظات خاص خودش رو فعال کند؛ نیمه اول با حملات نامنظم آرسنال و نمایش خوب شاگردان پوچتینو تمام شد؛
با شروع نیمه دوم، آرسنال در خط حمله مهار ناپذیر شد؛ همان اتفاقی که تاتنهام را زمین گیر میکند؛ آرسنالی ها در این نیمه، ۱۷ شوت به سمت دروازه لوریس روانه کردند و در تمام فاکتور های حمله، یک تیم کاملا کلاس بالا بودند؛ سیو های پشت سر هم لوریس یکی بعد از دیگری مانع گلزنی توپچی ها میشد تا تاتنهام حداقل امتیاز را از امارات کسب کند.
خیلی ها منتظر آمدن پوچتینو به منچستر اند؛ ولی پیشینه شیاطین سرخ نشان میدهد که این انتقال خیلی به نفعشان نخواهد بود...
