متین جلوانی
?حالا که پس از یک دهه، آرسنال موفق شد دو بازی نخستین لیگ را با پیروزی به پایان ببرد، تعریف‌ها و تمجیدها از هر طرف روانه این تیم می‌شود: تیزهوشی اوبامیانگ، انگیزه و تاثیرگذاری سبایوس که حالا شاید با وجود او کمتر کسی نبودِ رمزی را احساس کند، بازی قابل قبول بازیکنان جوانِ تیم، ترکیبِ جدید مدافعین با اضافه شدن داوید لوییز و در آینده نزدیک تیِرنی، و خط هجومی خطرناکِ سه نفره با آمدنِ په‌په.
اما امِری از هر کسی بهتر می‌داند که به خصوص با نگاهی به دو بازیِ آینده تیم در لیگ (به ترتیب با لیورپول و تاتنهام) الان وقتِ سرمست شدن از تعریف‌ها نیست. آرسنال بیش از این‌ها جای کار دارد. به طور مثال اگر با دقت بیش‌تری به گلِ برنلی نگاه کنید متوجهِ عدم هماهنگیِ لازم بین مدافعین می‌شوید. درست است که به طور اتفاقی توپ به بارنز رسید اما در لحظه‌ای که مک‌نیل به توپ ضربه زد مدافعین آرسنال بارنز را در شرایط آفساید قرار داده بودند اما عدمِ هماهنگیِ داوید لوییز با سه مدافعِ دیگر، باعث شد تا بارنز در آفساید گرفتار نشود و با مداخله گوندوزی، توپ به گل تبدیل شد.
.
? در مورد ضعف خط دفاعی و عدم هماهنگی بین مدافعین آرسنال به ویژه در زمانِ ارسال از دو طرف، ضربات کرنر و کاشته‌ها حرف‌های زیادی گفته و نوشته شده است اما، نکته مهم‌تر که در این بازی دیده می‌شد عدم قدرت و دقت لازم در ضربات نهایی به سمت چارچوب بود. یکی از مشکلات فراوان آرسنال به ویژه در اواخر دوران ونگر، این بود که مهاجمینِ بی‌رحم یا به اصطلاح کیلر – killer - در ترکیب تیم وجود نداشتند. حال با وجود اوبامیانگ و لاکازت، به نظر می‌رسد سایر بازیکنان تیم هم باید این بُرندگی و بی‌رحمی را نه تنها در هنگام ضربات نهایی که استحکام، جدیت و قدرتِ بیش‌تری در حین پاس‌کاری، ارسال به درون محوطه و پاس‌های قطری از خود نشان دهند. در بازی با برنلی چند موقعیتِ خطرناک توسط بازیکنان آرسنال به گل تبدیل نشد، در حالی که اگر با قدرت و دقت لازم ضربات نهایی زده می‌شد، احتمال گل شدن آنها بسیار بالا بود.
.
?کوتاه در مورد بازی مهم هفته (منچسترسیتی ۲ – ۲ تاتنهام): آیا دیگر خبری از استحکام خط دفاع و تفکرات دفاعی در بازیِ تیمیِ تاتنهام نیست؟ به نظر می‌رسد از زمانی که با حملاتِ پی در پی و بازی هیجانی موفق شدند به فینال لیگ قهرمانان برسند، این سبک بازی به مذاق پوچتینو خوش آمده! تا اینجا فناوری ویدئویی بیش از همه به سیتی ضرر رسانده و شاید طرفداران لیورپول بیش از همه از این نتیجه خشنود باشند اما، پپ، این اعجوبه‌ی مربی‌گری که هر کسی درمانده‌ی این می‌شود که با چه فرایندی تیم‌اش لیگ را در اوج هماهنگی تاکتیکی آغاز کرد، به این راحتی‌ها دست‌بردار نیست و احتمالا هم‌چون یک زخم‌خورده، از هفته آینده با توپی پُرتر از همیشه باز خواهد گشت.
