رکود تورمی (Inflationary Recession) به وضعیتی اشاره دارد که اقتصاد در آن هم رکودی (رکود اقتصادی) و هم تورم (افزایش قیمت‌ها) وجود دارد. در این وضعیت، نرخ رشد اقتصادی کاهش می‌یابد و برخی از عوامل اقتصادی باعث افزایش هزینه‌ها و در نتیجه افزایش قیمت‌ها می‌شوند. این می‌تواند به خرید کاهش می‌دهد و تولیدکنندگان را مجبور به افزایش قیمت‌ها و کاهش میزان تولید کند. نتیجتاً، رکود اقتصادی و تورم همزمان در جامعه ایجاد می‌شود.
نرخ بهره (Interest Rate) در ارتباط مستقیم با رکود تورمی است. وقتی که اقتصاد در رکود تورمی قرار دارد، بانک مرکزی ممکن است تلاش کند تا با افزایش نرخ بهره، تورم را کنترل کند. افزایش نرخ بهره می‌تواند به تدریج هزینه وام‌ها را افزایش دهد و به عبارتی اشخاص و شرکت‌ها را تحریک کند تا کمتر برای خرید و سرمایه‌گذاری استفاده کنند. این اقدام می‌تواند باعث کاهش تقاضا و فشار بر قیمت‌ها شود و در نتیجه تورم را کاهش دهد.
هرچند افزایش نرخ بهره می‌تواند در کنترل تورم مؤثر باشد، اما این اقدام همچنین می‌تواند تأثیرات منفی بر رکود اقتصادی داشته باشد. افزایش نرخ بهره ممکن است به مشتریان و شرکت‌ها هزینه‌های بیشتری برای وام‌ها و تسهیلات مالی بیانجامد و باعث کاهش سرمایه‌گذاری و تولید شود.
در نهایت، تعیین نرخ بهره و اقدامات متقابل بانک مرکزی در برابر رکود تورمی بستگی به شرایط اقتصادی و سیاست‌های پولی متناسب با آن دارد. علاوه بر این، تأثیر نرخ بهره و رکود تورمی بر جفت‌های ارزی نیز بستگی به عوامل دیگری مانند سیاست‌های مالی، تراز تجاری، وضعیت بین‌المللی و عوامل زمانی دارد
