توجه: لطفا هنگام خواندن این متن VPN خود را روشن کنید تا بتوانید ویدیو های یوتیوب را ببینید.
وقتی ویدیو های قدیمی bo burnham در یوتیوب را می بینید، سخت است باور کنید که چنین آثاری با چنین اشعار ظریفی که جای جای آنها با کنایه آذین بندی شده است، از ذهن یک نوجوان می آیند. به لطف یوتیوب، بو برنهام خیلی زود شناخته شد اما نه تنها در جامعه اینفلئوستر ها و mainstream غرق نشد، بلکه بر خلاف آن ها رفت. بو شبیه به هیچکدام از کمدین هایی که دیده ام نیست. استندآپ هایی که اجرا می کند سراسر کنایه و طعنه است و گاهی چنان پیچیده می شوند که انگار در حال حل مسئله ریاضی هستید. «نابغه» می تواند کلمه خوبی برای تعریف بو برنهام باشد.
سبک کاری اش موزیکال کمدی است. حتی خود این سبک هم به اندازه کافی ناشناخته و غیر معمول است؛ اما بو حتی آن را هم به سبک و سیاق خودش انجام می دهد. در واقع بهترین تعریف از سبکش را خود او در هنگام اجرای استندآپ ارائه می دهد. بخش زیادی از اجراهای او از شوخی هایی در مورد خود اجرا و روی صحنه رفتن است. شو های بو برنهام به شکلی اند که انگار همان لحظه در حال شکل گیری اند و پشت صحنه ای وجود ندارد، اما همزمان خود اجرا چنان فکر شده و چنان تراش خورده است که شما شوخی هایی فراتر از هر استندآپ سنتی ای را می توانید ببینید. او مانند یک پسربجه دست و پا چلفتی بر روی صحنه عمل می کند اما همیشه سعی می کند نبوغی که در پشت ثانیه ثانیه اجراهایش مخفی شده است را حس کنید. مردم همیشه استندآپ را به عنوان بداهه گویی می شناسند. کمدین هایی مانند لویی سی کی و راسل پیترز را دیده اند. اما بو برنهام ضمن اینکه پوسته این دید همیشگی به استندآپ را حفظ می کند، اجرایی مهندسی شده دقیق را روی صحنه می برد. و در انتها، همان پوسته کار خودش را مورد تمسخر قرار می دهد. در واقع بو برنهام با همه چیز شوخی می کند. با هر چیزی که روی صحنه اتفاق می افتد. قبل از همه چیز، او در مورد خود اجرا کردن شوخی می کند. و به ساختاری پیچیده از شوخی دست پیدا می کند. مثل اینکه شکستن دیوار چهام را چندپله ارتقا بدهید ( برای توضیح کاری که برنهام می کند نمی شود ساده تر از این نوشت! :])
اما از ساختار پیچیده اجراهای برنهام بگذریم، مطمئنا هر کسی می تواند با اجرا های موسیقی اش ارتباط بر قرار کند. بسیاری از موسیقی هایی که برنهام اجرا می کند با صراحتی زننده شروع می شوند و همین روند را ادامه می دهد و شما را غم زده می کند، اما سپس با کنایه و یا بی کنایه، پیام خود را در میان شعر هایش به سمت شما روانه می کند. sad یکی از اشعار او است که به این سیاق است. و همچنین یکی از معروف ترین آنها است.
«غم» تنها یکی از ترانه های بو است که در عین وحشت زده کردن تماشاگرانش با صراحتش و موضوعات حساسش، می تواند پیامی انسانی را منتقل کند. Kill yourself یکی دیگر از ترانه های بحث برانگیز او است. که حتی اسمش به تنهایی همه شبکه های اجتماعی را حساس می کند. اما با محتوای چنین ترسناکی، پیام زیبایی را می دهد.
هنگام اجرا، بو برنهام یک متر و نود سانتی متری با پوست رنگ پریده اش، می تواند بسیار ترسناک باشد. اما ظاهرش نیست که او را ترسناک می کند؛ در 23 سالگی شو یک ساعت what را اجرا می کند و چنان به نبوغ خود مطمئن است و چنان شما را بارها و بارها در برابر هوش خود تحقیر می کند که از خود یک چهره دهشتناک می سازد. به تماشاگرانش غلبه می کند و هرگونه همدردی را کنار می گذارد. او گاهی مانند دانشمندان نابغه ترسناک می ماند. دانشمندانی که فراتر از ذهن ما فکر می کنند و افکار جدیدشان ما را می ترسانند. شو یک ساعته What این چهره از یک پسر 23 ساله را نشان می دهد. بو در این اجرا انگار که بسیار سر درگم است، اما بعد شما سردرگم تر از او می شوید. او عناصری را وارد اجرای کمدی کرده است که کمتر کسی به فکرش افتاده است. نسخه کامل این شو را می توانید در کانال رسمی او در یوتیوب پیدا کنید.
یکی از ویژگی های کمدی این است که می توان چند احساس را با هم در آمیخت و مخاطب را با آنها احاطه کرد. این دقیقا کاری است که بو انجام می دهد. ترس، وحشت، غم و امید، همگی در یک آهنگ چند دقیقه ای احساس می شوند. از دیگر آثار معروف او "lower your expectations" است. معجونی از غم حاصل از تنهایی و شکست های عشقی و امید. بو در اینجا شما را به واقع بینی دعوت می کند.
بو در سال 2016 دومین اسپشیال یک ساعته کمدی خودش را منتشر کرد. حتی صدمی از روش دیوانه وار خود برای پیش بردن اجرا عقب نشینی نکرد. او حتی آن را به کمال رساند. بو با نحوه کارگردانی شوهای خودش هم پیامی را می رساند و شما را می خنداند. این دفعه نورپردازی ها زیبا تر و شکوهمند تر شده اند. چیزی شبیه به یک کنسرت. کنسرت کمدی. شاید ابتدای کار از لحاظ محتوایی نسبت به کار قبلی اش افت داشت، اما ربع ساعت آخر، اتفاقی می افتد که هنوز من را انگشت به دهان می گذارد. ترکی را اجرا می کند که تا به حال از ذهن من خارج نشده است. بعد از اجرای پر از زرق و برق و موسیقی های متفاوت و کنایه های عجیب، او می گوید که تمام نور های استیج را خاموش کنند تا صحنه شکلی عادی به خود بگیرد. صحبت هایی را می کند که خلاصه همه شو هایی است که انجام داده است. خلاصه شخصیتی است که برای اجرا خلق کرده است. خلاصه خود اوست. خلاصه همه چیز از بو برنهام. از اجراهایش تا ویژگی های شخصی اش.
من توی 1990 به دنیا اومدم و توی آمریکایی بزرگ شدم که «مد بروز دادن خود »بود و به من یاد داده شد که خودم رو بروز بدم و چیزایی برای گفتن داشته باشم. و بهم گفتن که همه به اونها اهمیت خواهند داد و فکر می کنم به همه این روی یاد دادن. اما خیلی هامون فهمیدیم که هیچکس اصلا اهمیتی نمیده که ما چی فکر می کنیم. بعدش ما به سمت بازیگر ها هجوم بردیم چون که ما ها جز معدود کسانی بودیم که تماشاگری برای خودمون پیدا کردیم حالا من باید بیام این بالا و بگم رویاهاتون رو دنبال کنید؟ چرا که اینجا شایسته سالاریه؟ نیست! باشه؟ من یه زندگی با برتری هایی داشتم و شانس آوردم و الان هم خوشحال نیستم. ...
و بعد از آن، بلند شد، نور سالن به با شکوه ترین حالتش در آمد و BO brunham قطعه هفت دقیقه ای زیر را اجرا کرد.
بو برنهام چهار سال است که دیگر اجرای عمومی ای نداشته است. یک هفت دقیقه اعجاب انگیز، کمدی عجیب و پیچش شوک آور برای اتمام آخرین شو، بی نقص است. بو همیشه روی صحنه در حال درگیری با خودش است. درونگرایی که به همان اندازه که از مردم و اجرا کردن متنفر است، به آن نیاز دارد. در فضای مجازی شناخته شد اما حالا از آن گله مند است و به آن حمله می کند. بو برای کمدی ساختن طراحی شده است. خودش این را در شو what توضیح می دهد. حالا بروید و آثار بو را تک به تک در یوتیوب ببینید و به خودتان اجازه بدهید از کمدی خالصی که او کار می کند لذت ببرید.
پی نوشت: می توانید نسخه کامل شو make happy را در سایت سی نما پیدا کنید. پیشنهاد من این است که حتما کارهایش را کامل ببینید. چرا که شوخی هایش گاهی در کل کار پنهان شده اند.
