تا به حال دقت کرده‌اید که چرا در اینستاگرام تنها کاربرانی با بیش از ۱۰ هزار دنبال‌کننده اجازه‌ی به‌اشتراک‌گذاری لینک را دارند؟
پاسخ به این سوال ساده است. غالب کابران این شبکه‌ی اجتماعی زیر ۱۰ هزار نفر دنبال کننده دارند و اینستاگرام می‌خواهد که شما آن‌جا را ترک نکنید و به سایت یا شبکه‌ی اجتماعی دیگری نروید.
چرا نروید؟ چون با بودن در اینستاگرام تبلیغ بیشتری می‌بینید، لایک بیشتری می‌زنید و در مجموع وقت بیشتری را در آن سپری می‌کنید. اطلاعات می‌دهید و این برای اینستاگرام سود دارد. اگر دوست دارید بیشتر در این مورد بدانید توصیه می‌کنم در مورد اقتصاد توجه بخوانید.
آقای نیر ایال کتابی دارد به نام قلاب که در آن توضیح داده چطور می‌شود محصولی اعتیادآور تولید کرد. این کتاب بسیار در سیلیکون‌ولی محبوب شده و تقریبن تمامی کمپانی‌های معروف از جمله اینستاگرام، اپل، اسنپ‌چت، تلگرام و… در طراحی محصول‌هایشان از ایده‌های این کتاب بهره می‌برند.
کتاب قلاب در سال ۲۰۱۴ منتشر شده و حالا در اواخر سال ۲۰۱۹ وقتی که تقریبن تمام ما با تکنیک‌های او کم و بیش معتاد به شبکههای اجتماعی شده‌ایم آقای ایال عذاب وجدان گرفته، به فکر افتاده و کتابی نوشته به نام indistractable برای مقابله با حواس‌پرتی و اعتیادِ ایجاد شده توسط شبکههای مجازی. در بخشی از کتاب نوشته شده که در سال ۲۰۱۳ فقط شرکت اپل ۷.۴ تریلیون نوتیفیکیشن برای کاربرانش فرستاده! این یعنی نوتیفیکیشن‌ها شده‌اند دزد تمرکز ما.
حرف اصلی نیر ایال در کتاب indistractable این است که اگر ما بیش از اندازه در شبکههای اجتماعی غرق شده‌ایم لزومن به خاطر معتاد‌کننده بودن آن‌ها نیست. او می‌گوید اول یک سوزن به خودتان بزنید بعد یک جوالدوز به اینستاگرام. به اعتقاد او ترس ما از تنهایی و مشکلاتی که در خودمان ریشه دارند موجب استفاده‌ی بیش از حدمان شده.
چند روز پیش در نیویورک‌تایمز می‌خواندم که اینستاگرام در شش کشور به صورت امتحانی تعداد لایک‌ها را از دید کاربران پنهان کرده. در ادامه از رزانا پورسل، مدل ایرلندی نوشته بود که از این تغییر استقبال کرده. پورسل گفته روزانه پیام‌های زیادی از دختران نوجوان دریافت می‌کند که از بدن خود راضی نیستند چون عکس‌هایشان به اندازه‌ی دوستانشان لایک نمیخورد.
آیا احساس بد دخترها نسبت به بدنشان ربطی به تعداد لایک‌ها دارد یا مشکل ریشه‌ای‌تر است؟
آقای ایال معتقد است مشکل بیشتر به اعتماد به نفس و عزت نفس پایین دخترها مربوط است تا لایک‌های اینستاگرام. چنین مقایسه‌هایی همیشه در جامعه بوده. حالا پلتفرم‌هایی مثل اینستاگرام به آن‌ها دامن زده و موجب شده‌اند که بیشتر آن را ببینیم. اما خب اگر مشکل پایه‌ای که ریشه در خودمان دارد حل شود، نیازی نیست نگرانِ بودن یا نبودن تعداد لایک‌ها باشیم. در کتاب اسم این مشکلات محرک‌های درونی گذاشته شده.
به گفته‌ی ایال محرک‌های درونی ما را به سمت لذت می‌برند تا از رنج فرار کنیم. ما از بازی کردن با موبایل و اسکرول کردن گوشی هوشمند لذت می‌بریم چون ما را به صورت موقت از فشار‌های روانی آزاد می‌کند. البته تا زمانی که تعادل را حفظ کنیم این به خودی خود مشکلی ندارد. مشکل ما در زیاده‌روی‌ست. آنجایی که تلگرام و اینستاگرام برایمان می‌شود مرهم.
روش‌های زیر در کتاب برای شناسایی محرک‌های درونی مطرح شده:
البته این کتاب مخالفان خودش را هم دارد. در گاردین مقاله‌ای خواندم که گفته بود تکنیک‌های indistractable چندان هم موثر نیستند و ضد و نقیض در آن‌ها زیاد است. اما به نظرم این کتاب بیشتر مثل یک زنگ خطر است. زنگ خطر قبلی را اینستاگرام وقتی قابلیت محدود کردن زمان استفاده از آن را گذاشت زد. یا اپل که بعد از ios 12 به کاربران اجازه داد میزان استفاده از اپ‌ها را محدود کنند.
