فیلم شیادان یا Hustlers با بازی جنیفر لوپز و کاردی بی و چندی دیگر از خوب رویان هالیوود ! به تازگی منتشر شد. بسیاری از مخاطبان سینما این فیلم را صرفا یک بدن نمایی از بازیگران جذاب هالیوود می دانند و فیلمی که آمده تا مخاطبان فیلم های اروماتیک را به پای سینماها بکشاند. در دید اول نیز این فیلم در ظاهر همین است. اما از آن جایی که نمی توان هر فیلمی را ساده و سریع قضاوت کرد ما هم همین کار را کرده ایم و به بررسی فیلم Hustlers یا شیادان پرداخته ایم ، با گیمینو همراه باشید :
داستان فیلم درباره یک مادر تنها به نام دستینی ( کنستانس وو ) می باشد که تصمیم گرفته برای گذران زندگی به رقاصی روی بیاورد. اما او در این مسیر موفق نمی شود تا اینکه با یک پیشکسوت به نام رامونا ( جنیفر لوپز ) مواجه می شود و تحت تعلیم او موفق می شود جایگاهی برای خود کسب نماید. اما با وقوع بحران اقتصادی در سال 2008، زندگی این افراد نیز وارد بحران می شود، به همین دلیل ایده جدیدی را بکار می گیرند و آن اینکه مشتریان ثروتمند وال استریتی شان را تلکه کرده و پس از غیر هوشیار کردنشان، کارت های بانکی شان را سرقت نمایند
« شیادان » در بخش ابتدایی داستان اثری جذاب است که با تدوین مناسب و فیلمبرداری تحسین برانگیزش، خیلی زود تماشاگر را با خود همراه می کند. ما در ابتدای قصه با شخصیت هایی مواجه هستیم که قربانی شرایط اقتصادی شده اند و می خواهند راهی برای خروج از بحران پیدا کنند و در این راه ایده های عجیب اما جالبی هم به ذهنشان می رسد.
اما بخش دوم داستان یعنی جایی که قصه نیاز به بسط و گسترش شخصیت هایش دارد، درجا می زند و از حرکت باز می ماند. در نیمه دوم داستان و زمانی که زنان تصمیم می گیرند تا مشتریان ثروتمند وال استریتی شان را تلکه نمایند، فیلم به ورطه تکرار می افتد و ایده جدیدی برای ارائه ندارد. فیلم آشکاراً در یک چرخه تکراری به قربانیانی اشاره می کند که سمت زنان قصه آمده و پس از مست شدن و از دست دادن هوشیاری شان، کارت های بانکی شان نیز از چنگال شان خارج می شود. این موقعیت در « شیادان » بطور مکرر تکرار می شود بی آنکه گسترشی در داستان شاهد باشیم.
اگر میخواهید بدانید ورود یک ستاره به چه معناست ، به تماشای «لوپز» بنشینید. «رامونا» با بازی جنیفر لوپز ، رقاصی است که شیوهی کار با میله ی رقاصی را بهتر از رقاصان جوانی که سنشان به نصف سن او نمیرسد بلد است. او وقتی روی صحنه میرود به راحتی م یتواند چانه ی تماشاچیانش را به کف زمین بچسباند و مردان برای او پول پرتاب می کنند. اعضای آکادمی اسکار راهی جز رای دادن به لوپز ندارند ، زیرا او نقشش را بر تن کرده است. لوپز بالاخره بعد از مدتها یعنی پس از فیلم های اولیه اش مثل «سلنا» و «خارج از دید» تبدیل به بهترین عنصر یک فیلم سینمایی شده است. در «شیادان» استعداد او به قدری نمایان است که نفستان را می برد.
« شیادان » ایده جذاب اما پرداخت ضعیفی دارد که در نهایت به ورطه شعارهای ژورنالیستی می افتد. اثری که می توانست با بررسی بیشتر شخصیت هایش، ما را به عمق وجودشان برده تا بتوانیم آنها را درک و برای اقداماتشان اهمیتی قائل شویم، قصه را به حال خود رها می کند و به کلیشه ها رجوع می کند تا بستری امن برای روایت داستان داشته باشد. « شیادان » اثری است که بلافاصله پس از تماشا فراموش خواهد شد و به هنگام بازخوانی ماجرا، اغلب ترجیح خواهند داد که سراغ ستون مجله نیویورک رفته و ماجرای اصلی را بخوانند تا اینکه به سراغ زنان فیلم « شیادان » بروند!
