نویسنده: دکتر سید ساعد حسینی
سعی میکنم به خلاصهترین شکل ممکن برداشت خود را از این سفر تقدیم کنم؛ «تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل».
۱. افرادی که بهعنوان نمایندگان مشاغل و اقشار مختلف انتخاب شده بودند، دقیقاً از همان جنس انتخاب استصوابی بودند و بهنظر میرسید از پیش به آنها رهنمود داده شده باشد.
۲. این منتخبان همهٔ طیفها را دربرنمیگرفتند؛ بهویژه هیچ زنی در برنامه حضور نداشت.
۳. از سازمانهای مردمنهاد (NGOها) و تشکیلات واقعی مدنی کاملاً صرفنظر کرده بودند؛ در حالی که درد دل و خواستهٔ اصلی مردم را همین تشکیلات مردمی میتوانستند بیان کنند، نه نهادهای دستچین دولتی.
۴. از فعالان محیط زیست – که یکی از مهمترین مسائل استان است – عمداً به کسی نوبت ندادند.
۵. آقای موحد (به نمایندگی از نمایندگان مجلس) در مورد معضل حاد سد ماندگان و ساخت سد آبریز فقط در حد «بردن نام» و آن هم بهصورت کلی به «حفظ دنا و سد آبریز» اشاره کرد؛ اشارهای که اصلاً کافی، قوی و مؤکد نبود.
اما رئیسجمهور بعد از شنیدن مطالبات کاملاً روشن، آب پاکی را روی دست همه ریخت و گفت:
«ما پول نداریم، مردم خودشان باید عمل کنند و من نمیتوانم قولی بدهم.»
با این حال، در مجموع این سفر یک روشنگری صادقانه و اعتراف شجاعانه بود که بسیار ارزشمند است. رئیسجمهور صراحتاً اعلام کرد عامل اصلی تورم خود دولت و بانک مرکزی است که بدون پشتوانه پول چاپ میکنند و با مثال بسیار ساده و روشنی گفت:
«ما با تورم، پول را از جیب شما برمیداریم؛ شما بهجای اینکه نان را دانهای ۲ هزار تومان بخرید، ۳ هزار تومان میخرید.»
این صداقت جای تقدیر و تشکر فراوان دارد.
اما جناب رئیسجمهور!
اگر با این وضعیت واقعاً کار دولت است و خودتان هم صریحاً به آن اقرار میکنید، چرا از زیر بار مسئولیت شانه خالی میکنید؟
اگر دولت مسئول جمع کردن این بساط و چارهجویی نیست، پس کدام نهاد و کدام فرد باید چارهاندیشی کند؟
آیا این وضعیت باید تا ابد ادامه پیدا کند؟
مردم نزدیک به نیمقرن است که هر روز میگویند: «دریغ از دیروز»...
