محافظت در برابر نور آفتاب از ابتدا تا کشف اولین ضد آفتاب

محافظت در برابر نور آفتاب از ابتدا تا کشف اولین ضد آفتاب

سنگ بنای ضد آفتاب هایی که امروزه می بینیم، توسط اجداد ما گذاشته شد. در دوران اخیر با پیشرفت روز به روز علم و انجام آزمایش های مختلف، فرمولاسیون ضدآفتاب ها بدست آمد. در این مقاله تاریخچه روش های محافظت در برابر نور آفتاب که از قرن ها پیش استفاده شده تا حال حاضر را بیان کرده ایم. قفسه های داروخانه ها که تنها یک قرن پیش فاقد محصولات محافظت از آفتاب بودند، اکنون با مجموعه ای از کرم های ضد آفتاب با انواع مواد فعال و فرمولاسیون های مختلف پر شده است؛ که هدف آن جلب رضایت همه افراد به خصوص افرادی که به مراقبت پوست خود اهمیت می دهند، می باشد.

برای شما ممکن است این سوال پیش آمده باشد که چگونه روش های ابتدایی محافظت از نور آفتاب به سمت پیشرفته ترین فرمولاسیون ضد آفتاب، تکامل یافته است. در ادامه با ما همراه باشید تا مطالبی را به صورت خلاصه در مورد تاریخچه یکی از مهم ترین و محبوب ترین محصولات مراقبت پوستی یعنی «ضد آفتاب»، به شما ارائه دهیم.

روش های محافظت در برابر آفتاب قبل از میلاد

هیچ کس دقیقاً نمی داند که انسان از چه زمانی شروع به محافظت از پوست خود در برابر نور خورشید کرده است. 200 الی 300 هزار سال قبل از میلاد اجداد هوموساپین ها احتمالا افرادی تیره پوست در افریقا بودند که پوست آن ها دارای ملانین به صورت طبیعی بود، بدین ترتیب از پوستشان در برابر خورشید محافظت می شد. هوموساپین های اولیه60 الی 70 هزار سال قبل از میلاد به تدریج شروع به مهاجرت به سمت مناطق شمالی با آب و هوای سردتر که شدت تابش نور خورشید کمتر بود، کردند. با گذشت زمان به آرامی رنگدانه های طبیعی پوست را که باعث محافظت پوست در برابر خورشید بود،  از دست دادند.

۳۱۰۰ – ۳۰۰ سال قبل از میلاد، مصریان باستان از روش های محافظت در برابر نور آفتاب صرفا به دلیل زیبایی استفاده می کردند. اگر چه آنها اثرات مضر خورشید بر پوست را درک نمی کردند، اما مفهوم برنزه شدن را درک کردند. از نظر فرهنگی در آن زمان پوست روشن تر مطلوب تر بود. مصری ها از موادی مانند سبوس برنج (rice bran)، یاسمن(Jasmine) و لوپین (lupine) برای جلوگیری از اثرات برنزه شدن آفتاب بر روی پوست استفاده می کردند. (به تازگی کشف شده که سبوس برنج نور فرابنفش UV را جذب می کند- یاسمن هم به ترمیمDNA کمک می کند- لوپین پوست را روشن تر می کند). برخی از قبایل بومی آمریکا از توسگا کانادنسیس (Tsuga canadensis)، نوعی سوزن کاج استفاده می‌کردند که در تسکین آفتاب سوختگی نیز مؤثر بود. یونانیان باستان 500-800 سال قبل از میلاد از روغن زیتون برای محافظت از پوست خود در برابر نور خورشید و مراقبت پس از قرار گرفتن در معرض آفتاب استفاده می کردند.

کشف اشعه ماوراء بنفش

در سال 1801 یوهان ویلهم ریتر (Johan Wilhem ritter) آلمانی برای اولین بار تابش UV را  کشف کرد. کشف این دانشمند، پدیده آفتاب سوختگی را توجیه کرد و مسیر ساخت فرمولاسیون محافظتی در برابر اشعه را برای سایرین مشخص کرد. مطالعه اریک یوهان ویدمارک از استکهلم در سال 1889 ثابت کرد اشعه ماوراء بنفش می تواند باعث اریتم و سوختگی پوست شود.

اولین ضد آفتاب شیمیایی

سال 1891  دکتر هامر از اشتوتگارت آلمان اولین کسی بود که به طور خاص استفاده  از ضد آفتاب های شیمیایی را برای جلوگیری از اشعه ماوراء بنفش از ایجاد اریتم خورشیدی پوست توصیه کرد. او از کینین تهیه شده در پماد به عنوان اولین ضد آفتاب انسان استفاده می کند. سرانجام دکتر پل یونا (Paul Unna)  پزشک آلمانی در سال 1910 یک ضد آفتاب از عصاره شاه بلوط تولید کرد که با نام‌های «Zeozon» و «Ultrazeozon» فروخته می‌شد؛ اما، فرمول غلیظ آن چندان مورد پسند قرار نگرفت.

مطرح شدن سرطان پوست

دکتر پل یونا در سال 1896 برای اولین بار ارتباط بین قرار گرفتن در معرض نور خورشید و سرطان پوست را توصیف می کند.

حمام آفتاب

کوکو شانل (Coco Chanel) پس از گرفتن عکس هایی از او پس از یک سفر دریایی در مدیترانه، در دهه 1920 ایده برنزه شدن را رایج کرد. دوست او، شاهزاده ژان لوئیس دو فاسینی-لوسینی(Jean-Louis de Faucigny-Lucigne)، می گوید: “من فکر می کنم او ممکن است حمام آفتاب را اختراع کرده باشد.”

اختراع اولین روغن ضدآفتاب

سال 1935 یوجین شولر یک روز در حالی‌که در قایق خود نشسته بود. متوجه شد که روغن‌هایی که همراه خود آورده است، کارایی لازم را برای مقابله با مضرات نور خورشید ندارند. این فکر الهام‌بخش وی شد تا به فکر ساخت ضد آفتابی با برند خود باشد و موفق هم عمل کرد. او بنیانگذار فرانسوی برند لورآل L’Oréal امروزی است که اولین روغن برنزه کننده با خواص فیلتر اشعه UV (Ambre Solaire) را در سال 1936تولید کرد. ماده فعال آن بنزیل سالیسیلات است.

ضد آفتاب و جنگ جهانی دوم

نیروی هوایی ارتش در دهه 40 قرن نوزدهم (1942) به شورای داروسازی و شیمی انجمن پزشکی آمریکا برای یک “آزمایش فوق محرمانه” برای مطالعه مؤثرترین مواد محافظ برای جلوگیری از آفتاب سوختگی مردانی که در بیابان یا روی قایق های نجات گیر افتاده اند، نزدیک شد. آنها دریافتند که نفت دامپزشکی قرمز تیره، ماده‌ای است که تمام ویژگی‌های مورد نظر آنها را دارد: ضد آب، ارزان، و بدون سمیت.

داروساز بنجامین گرین، که در طول جنگ جهانی دوم (1944) به عنوان یک خلبان خدمت می کرد و از نفت خام دامپزشکی قرمز استفاده می کرد. او راهی برای محافظت از همرزمانش در برابر آفتاب خشن ابداع کرد و یک ضد آفتاب به نام را Red Vet Pet  ارائه داد که در طول جنگ در قایق‌های نجات و تانک‌ها  نگهداری می‌شد تا سربازان در صورت لزوم از آن استفاده کنند.  گرین در سال 1946 با افزودن کره کاکائو و روغن نارگیل، نسخه ای دلپذیرتر و مناسب برای مصرف کننده از این محصول را ایجاد کرد، ترکیبی که در نهایت به لوسیون برنزه کننده Coppertone تبدیل شد.

از کوهنوردگی تا ساخت اولین ضد آفتاب مدرن

فرانتس گریتر شیمیدان سوئیسی، زمانی که دانشجوی شیمی بود در سال 1938هنگام بالا رفتن از یک کوه در اتریش دچار آفتاب سوختگی شدید شد. این رویداد باعث شد او مصمم به ساخت یک ضدآفتاب شود. سرانجام او در سال 1946 اولین ضدآفتاب مدرن معروف به “کرم گلچر Gletscher Cream” یا کرم گلاسیر را توسعه داد و تجاری کرد. او نام تجاری خود را به افتخار کوهی که از آن صعود کرد، پیز بوئینPIZ Buin نامید. این نام تجاری هنوز هم وجود دارد و امروزه با اثربخشی بیشتری وجود دارد.

مخترع فاکتور محافظت از خورشید

گریتر به مطالعات خود ادامه داد و تلاش های او باعث شد در سال 1962 فاکتور محافظت از خورشید (SPF) را اختراع کند. ضد آفتاب او SPF 2 داشت.  معرفی فیلترهای UVA و UVB در دهه 1970 میلادی نیز توسط او صورت گرفت.

پیدایش ضد آفتاب های ضد آب

سال ۱۹۶۷، فرمولاتورها شروع به تولید ضدآفتاب های مقاوم در برابر آب کردند و سال ۱۹۸۷ سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) شروع به تنظیم بازار پررونق کرم های ضد آفتاب کرد. در آن زمان آن ضدآفتاب ها نزدیک 40 تا 80 دقیقه در برابر آب مقاوم بودند.

واحد استاندارد SPF

در دهه 1980 استرالیا و به دنبال آن سایر کشورها، تعریف SPF را به عنوان نسبت انرژی UV مورد نیاز برای تولید حداقل دوز اریتمی روی پوست محافظت شده به محافظت نشده پذیرفتند. SPF استاندارد در آزمایش فرمولاسیون ضد آفتاب شد. در دهه 1990 اکثر محصولات ضد آفتاب موجود در بازار دارای SPF بین 15 تا 30 هستند. آووبنزون رایج ترین ماده برای محافظت در برابر اشعه UVA است، در حالی که اکتیل متوکسی سینامات رایج ترین ماده برای محافظت در برابر UVB است.

ضد آفتاب و آسیب به اکوسیستم زیر آب

پس از اعلام نتایج مطالعه داونز و همکارانش 2018 بر آسیب احتمالی دو ماده ضدآفتاب – اکسی بنزون و اکتینوکسات – بر صخره های مرجانی و اکوسیستم‌های زیر آب ایجاد کرد، هاوایی اولین ایالتی شد که لایحه‌ای را تصویب کرد که فروش ضدآفتاب‌های حاوی اکسی بنزون و اکتینوکسات فعال را ممنوع می‌کند. مواد موجود در اکثر مارک های اصلی ضد آفتاب.

خواندن تاریخ به ما نگاهی اجمالی به آینده می دهد. از آنجایی که تعداد بیشتری از مردم در مورد اهمیت محافظت در برابر آفتاب آگاه می شوند، به تأثیر طولانی مدت آن نیز توجه بیشتری می شود.