هنگامی که سخن از شخصیت‌های سینما به میان می‌آید، هیچ سینِفیلی (عاشق سینما) نیست، که حتی برای یکبار هم که شده، نام شخصیت اصلی فیلم Citizen Kane یعنی «چارلز فاستر کین» را نشنیده باشد.
شخصیتی که در سال ۱۹۴۱ توسط ارسن ولز، در فیلم ارسن ولز، زندگی‌اش-از کودکی تا زمانی که رخ در نقاب خاک کشید- به تصویر کشیده شد و موجب ایجاد (شاید) مستبدترین و لجبازترین شخصیت تاریخ پرده‌ی نقره‌ای شد. آقای کین تنها یک روزنامه نگار و بعدها یک تاجر نبود؛ او یک دیکتاتورِ لجبازِ بالذات، اما بی‌اندازه دوست داشتنی و الهام بخش بود.
مردی که از ثروت هنگفت قیم خود دست می‌کشد، و تصمیم میگیرد «اخبار حقیقی» به خورد مردم ایالات متحده بدهد. روزنامه نگار و تاجری که دوست داشت، تا دوست داشته شود.
همین کمبود در میزان دریافت محبت بود، که تبدیل شد به ناخدای او در کشتیِ خودکامگی و لجاجت.
«تنها خودم ام که برای زندگیم تصمیم میگیرم»
جمله‌ای که در حساس‌ترین یا شاید یکی از حساس‌ترین لحظات زندگی‌اش بر زبان جاری ساخت و مصلحت اندیشی نزدیک‌ترین شخص زندگی‌اش، همسرش، را رد کرد.
مردی که مصلحت خود - حتی به غلط!- را همیشه می‌دانست.
پایان- مهدی قاسمی ۱۲دی ماه ۱۳۹۹
