مدت هاس که پس از حواشی دوستی های دوران دبیرستان و سال های اولیه دانشگاه، من هنوز نتونستم برای خودم دوستی پیدا کنم که حتی بتونم بهش بگم دوست! بهترین دوست دبیرستانم نه اینکه دوست نباشیما... نه... هستیم ولی ارتباطمون خیلی کم شده و تلاش یک طرفه من بی فایده بوده. اکیپ هایی بودن اوایل دانشگاه که البته با مسائل و معضلاتی که داشتن خیلی خوشحالم که دیگه نیستن! حداقل آرامش دارم!! کسیو که فکر می کردم بهترین دوست دانشگاهمه منو به یه کی دیگه فروخت و تازه دو قورت نیمشم باقیه!!
از اونجایی که مدت هاست خیلی خیلی خیلی احساس تنهایی میکنم و به شدت نبود یک دوست رو تو زندگیم احساس میکنم، گفتم اینجا بگم تا هم سبک تر بشم و هم نظرات شمارو بشنوم.... یجورایی دوستامین دیگه :)
به شخصه در مورد خودم بهم ثابت شده که خیلی خیلی منعطفم و اینو به عنوان تعریف نمیگم فقط بخشی از خصوصیات اخلاقی منه. هرچیزی رو خیلی راحت می بخشم بدون اینکه به شخص بگم که ناراحت شدم و میگذرم و کسیو ناراحت نمیکنم . هوای همرو هم دارم و اگر با کسی دوست باشم از هیچی براش کم نمیذارم. اما اخلاقی که دارم که شاید بد باشه و از بچگی هم همین بودم اینه که در مدت طولانی از ته دلم می بخشم و میگذرم و خوبم ولی یک جایی وقتی رفتارهای نادرستی که دلمو شکسته زیاد میشه خیلی یهویی دیگه می کشم عقب و اصلا هم دلم دیگه صاف نمیشه. مثلا وقتی میبینم یه رابطه دوستی صرفا سواستفادس یا کسی که دروغ زیاد بهم بگه چاخان زیاد بگه حسودی کنه پشت سر حرف بزنه و و و...
امروز با خودم فکر میکردم که دوست خوب اصلا ینی چی و کی؟ و آیا افرادی که الان باهاشون ارتباطی دارم شایسته کلمه دوست هستن؟ درمورد این که دوست واقعی چه ویژگی هایی داره و یا چه ویژگی هایی نداره خوشحال می شم که نظراتتون رو بگین
با خودم فکر می کردم که آیا کسی که هفته پیش بهش پی ام دادی و هنوز چک نکرده آیا میشه بهش گفت دوست؟ کسایی که هیچ موقع به تو زنگی نمیزنن. هیچ موقع وقت بیرون اومدن باهات ندارن و اگر تو پیشنهاد میدی و اون به هر دلیلی رد میکنه، دنبال فرصتی نیس که قرار مجددی باهات بذاره. زنگ که میزنی یا جواب نمیدن و یا رد تماس میکنن. در طول یک هفته شاید 1 بار هم با هم حرفی نزنیم حتی پیامکی و در حد یه احوال پرسی حتی... تولد و مسائل مربوط به تورو اصلا یادشون نمیمونه و هیچ ذوقی برات ندارن!
من هرچی فک کردم فقط و فقط به این نتیجه رسیدم که اینا هیچ کدوم برای من دوست نیستن و من هم باید محتاطانه تر برخورد کنم.
نمیدونم ولی من خیلی دلگیر شدم از این مسئله. مدت هاست که این کمبود رو با پرکردن وقتم با چیزای دیگه نادیده می گیرم ولی آدما تو خلوتشون خیلی با خودشون صادق میشن.
به عنوان خاتمه میگم که اگر دوستی دارین که براتون وقت میذاره و هرچند کم بهتون اهمیت میده از دستش ندید و اینکه یه آدم باید به نظرم خیلی خوش شانس باشه تا دوست های خوب و حسابی داشته باشه.
ارداتمند شما: غزل
