« انبساط موی »
در توحید انبساط رنگهای گُمان
ایستاده درخت سیاهی از ازلیت زمان
ریشه در خاک می ساید و شاخه به آسمان
و مرد جوانی
بسان تار سپیدی ز موی
می لغزد به سوی بی سوی جان جهان
و می خزد در کُنه ریشه های زمان
تا شود یک نقطه ای
از نقطه های بی نهایت سیرت این دیار بی سامان.
از کتاب (غزل هستی) اثر استاد علی اکبر خانجانی
