عشق عرفانی حاصل عشق به معرفت است
که بین دو انسان عاشق معرفت رخ می دهد
و عمل آن از جنس ارادت است و نه تصرّف یا ایثار.
مثل عشق مولانا و شمس تبریزی،مثل عشق محمّد و علی.
واصلا واقعه ارادت حاصل عشق به معرفت است.
فقط عشق به معرفت است که دل دو انسان عاشق معرفت را با هم متحد می سازد و قیامت بر پا می کند.
فقط عشق به معرفت است که بین دو انسان رابطه قلبی پدید می آورد
و هیچ عشق و علاقه و پیوند دیگری نمی تواند قلوب را به هم مربوط سازد
و دوستی و انس و اتحاد پدید آورد.
منبع:کتاب عشق شناسی ،بند26،اثر استاد علی اکبر خانجانی
توصیه می شود کتابهای استاد خانجانی را بصورت مکتوب مطالعه نمایید
khanjany.org
