به نام حضرت دوست.
پروردگار من، رب و خالق من، سپاسگزارم از تو بابت آفرینش من، و از اینکه می توانم بنویسم، سخن بگویم و یاد بگیریم که به باور من توانایی یادگیری ارزشمندترین فضیلت انسانی به شمار می رود.
سلام به خدایی که حضور دارد.
بر قلب و جان من آگاه است. آگاهی چقدر زیباست و آگاه بودن به خود بسی زیباتر.
آگاهی به حضور خود، دانایی به وجود خود.
محیط پیرامون ما و مدیریت آن در قدرت و توانایی ما نیست. و یا به عبارتی کنترل ما بر آن بسیار ناچیز است و سخت.
و همچنین عظمت و شکوه هم در محیط انسان نیست؛ خانه، ماشین، تجهیزات و امکانات و ... نقش حداقلی در توسعه و کمال انسانی دارند.
باور من اینگونه است؛ محیط حداقلی، خود حداکثری.. و این خود حداکثری حاصل نمی شود مگر به آگاهی و هوشیاری به خود، حضور در خود، مدیریت و کنترل آنات و لحظات خود. چه بسیار دیده ام آنانی که در پی آن و این اند. سرگردان محیط و دل در آن.....
هر چه هست در خود است. خودِ خودِ خودِ واقعی.. عظمت در آن است و تو صاحب این فَر و شکوه هستی.
اگر به خود آگاه نباشی و در خود نباشی چه بسا محیط حداکثری تو را به تباهی و خفت رهنمون کند، باتلاقی بس کِشنده و کُشنده...
