سال چهارم دبیرستان، یک مقایسه گر حرفه ای، با خود غریبه و ناآشنا و آشنا با دیگران.
البته آن نگاه یک شبه در من اتفاق نیفتاده بود؛ محصول فرایند تربیت خانوادگی و نظام آموزش و پرورش بود.. بگذریم.
این توانایی مقایسه دائمی خود با دیگران مرا به مرحله ای از زندگی رسانیده بود به نام مرحله ای "ناامیدی"
"ناامیدی در رابطه با خود و دیگران یعنی اینکه دیگر حرفی برای گفتن نداری و من تسلیم ناامیدی شده بودم."
در آن روزگار و در آن برهه از زمان (1374) و مکان (حسین آباد، روستایی در نزدیکی شهرستان آبگرم از توابع استان زنجان آن زمان - در حال حاضر نقل مکان کرده به استان قزوین - ) نه حرفی از روانشناس بود و نه روان درمانگر که به او پناه ببرم...... و از درد خویش بگویم .
و اینچنین گذشت تا او آمد....
معلم زبان انگلیسی.... آقای علی نعمتی با موهای فرفری، عینک ته استکانی و قدی نسبتاً کوتاه و نحیف...
اما تسلط به زبان انگلیسی و متفاوت از همه ی معلم زبان هایی که تا آن روز روزگار دیده بودم. (هر چقدر در گوگل جستجو کردم عکسی از او اینجا هوا کنم یافت نشد که نشد.. گوگل کم آورد.)
من طبق معمول در نیمکت های تقریباً ردیف آخر نشسته بودم.. 5 دقیقه اول به سکوت گذشت. در کلاس فقط و فقط قدم می زد...با نیم پوت های قهوه ای رنگ، پیراهن سورمه ای چهارخونه ای...
سکوت کلاس با این ترانه شکست و او برایمان اینگونه خواند:
و سال تحصیلی شروع شد و ادامه یافت، درس خودشناسی بر زبان انگلیسی غالب بود، حرف از عظمت درون بود، منحصر بفرد بودن با قابلیت ها و ظرفیت های درونی بی نهایت.
صحبت از اراده انسان و برتری آن بر جبر و جبرگرائی بود.
از شدن ، رشد و کمال و تکامل سخن می گفت
خودشکوفایی...
آزادی..
توانمندی‌های بالقوه و بالفعل انسانی..
و او به زیبایی به ما و من یاد داد کمی از خودم فاصله بگیرم، دورتر بایستم و دوباره به خود نگاه کنم و خودم را با همه ی آنچه هستم "بپذیرم" و با او دوباره آشنا بشوم.
"منظور علی نعمتی از پذیرش خود، این بود که خود را مورد احترام و توجه قرار دهی؛ صرفاً به عنوان یک شخص؛ مستقل از شرایط و وضعیت. برای خود به عنوان یک انسان، به شکل نامشروط ارزش قائل باشی؛ بدون هر قید و شرط دیگر." و این آغاز حرکت انسان به سمت و سوی انسان شدن و بودن است.
روزت مبارک علی نعمتی گرانمایه و ارجمند..
