با اینکه قرار نبود در این لحظه به این مسئله بپردازم، یک راست می‌روم سراغ اصل مطلب:
«هر کسی بیشتر از هفت روز نسبت به مسائل و مشکلات کشورش بی‌اهمیت باشد، بی‌شرف است.»
دوست عزیزی که می‌گویی «الان وقتش نیست»، تو یک بی‌شرفی. دوست دیگری که می‌گویی «وقت انقلاب نیست»، تو یک بی‌شرفی. احمقی که می‌گویی «نیاز به اصلاح می‌بینم نه انقلاب، اصلاً اگر این‌ها بروند چه کسی خواهد آمد؟»، تو هم بی‌شرفی.
هر بی‌شرفی که بعد از گذشت چهل و سه سال رنج و سختی سکوت کرده و مخالف است، بی‌شرف است. هر بی‌شرفی که سال ها خون روی خیابان‌ها و دانشگاه‌ها و بازار‌ها و خانه‌ها را دیده و همچنان سکوت را برمی‌گزیند، بی‌شرف است. اگر حین خواندن این مطلب با خود می گویی:«او متوجّه نیست.» بی‌شرف هستی. اگر به دانش آموزانت تذکّر می‌دهی که " سکوت کنند "، بی‌شرفی.
نظام برده‌داری و اختلاس و مال‌خوری و تروریستی و کشت و کشتار گونه را چه به اصلاح؟! این‌ها سرنگونی لازم دارند دوستان، سرنگونی! این بی پدر و مادر ها را باید آن قدر بزنی و زیر پایت له کنی که پیش میلیون ها جوان از دست رفته شرمنده نشوی. اصلاً این بی پدر و مادر ها از کجا آمده اند؟!
سکوت کافی‌ست. فرار کافی‌ست. بحث های در تاکسی کافی‌ست. خیابان میدان ماست؛ خیابانی که شده رودخانه ی خون. چگونه سکوت می کنید؟! ای مردم، این‌ها جوانان مااند! این ها جان مااند! این ها فرزندان مااند!
شماهایی که سکوت پیشه کرده‌اید، مسئولید. مسئول خون پیر و جوان؛ قیامت واقعی روزی‌ست که خواهید جوابگوی این خون باشید.
