روز دانشجو، سالگرد شهادت سه دانشجوی دانشگاه تهران است که در عتراض به ورود نیکسون به ایران، تجمع کردند و شهید شدند. از آن روز، 16 آذر، روز دانشجو نام گرفت و جنبش دانشجویی سردمدار مبارزه با ظلم شد و دانشجو موذن جامعه شد.
جنبش دانشجویی، از ابتدا با درد و دغدغه نسبت به سیاست و جامعه شکل گرفت. اما حالا، روز دانشجو، شده است شیرینی دادن و یک مناظره ی زرد سیاسی برگزار کردن و بعضا جشن شعر و آواز برای گرامی داشت روز دانشجو. باید از خودمان بپرسیم که براستی در شرایط امروز کشور و دنیا، چه نقشی در قبال پیشرفت کشور و جامعه و در سطح کلان تر ، برای پیشرفت زندگی و فکر بشر کرده ایم؟ دانشجویی که تمام دغدغه اش شده است خوراک و پوشاک و ارتباط بی حد و مرز با جنس مخالف، آیا می تواند برای جامعه نقش موثری ایفا کند؟
دانشگاهی که شده است کانال انتقال دانشجویان به خارج از کشور، برای کشور و مردمش می تواند مفید باشد؟ کافی اشت که به دغدغه ها و صحبت های اساتید و دانشجویان در دانشگاه ها نگاهی بیاندازیم، نه تنها صحبتی از دغدغه های اجتماعی نیست، بلکه صرفا دغدغه ی مقاله های بی مصرف برای رفتن به دنیایی آزاد و راحت است. اوج بی دغدغه گی و بی خبری از جامعه. دانشجویی که روزی ضد سلطه و استبداد بود و در این راه شهید می داد، هر روز بی صبرانه منتظر است که به آن دنیای استبدادی برسد و برای خودش نان و نوایی درست کند.
آری دیگر روز دانشجو را تبریک نگوییم. دانشجویی که بی درد است، دانشجویی که درد جامعه را نمی فهمد، دانشجویی که با ظلم مهربان است، دانشجویی که با استبداد مشکلی ندارد، دانشجویی که مبارزه نمی کند، اینگونه دانشجو بودن، تبریکی ندارد.
