برای اولین بار در تاریخ، همگی در یک قایق نشسته‌ایم. ما مدت‌هاست از طریق جوانبی نظیر مزیت و طبقات مختلف، شرایط تولد یا سلسله مراتب سازمان‌یافته از یک‌دیگر جدا شده‌ایم.
درست است؛ رویدادهایی بوده که همه ما را تحت تاثیر قرار داده است. قدم گذاشتن روی ماه، نفس همه ما را بند آورد. اما این بار متفاوت بود. صرف‌نظر از طبقه یا سن یا ملیت، موقعیت برای همگی یکسان و روبه‌روی ما بود. با چند چرخه خبری نیز فراموش نشد.
اما البته که واکنش‌ها یکسان نبود.
برخی فرصت‌طلبان، چرخه طبیعی را کنار زده و صرف‌نظر از هزینه‌ای که برای دیگران دارد، تنها به‌دنبال منافع خود رفتند. همزمان که برخی به وحشت‌آفرینی دامن می‌زدند، عده‌ای دیگر نیز چاره‌ای جز پذیرش آن نداشتند. برخی به‌دنبال کمک رفتند؛ در حالی که دیگران تصمیم گرفتند نیازمندان را پیدا کنند.
و این اولین درسی بود که از همه‌گیری گرفتیم. در حالی که احتمال توزیعِ برابر رویدادها وجود دارد، به ندرت پاسخ و واکنشی دیده می‌شود. ما می‌توانیم توجه خود را به کشف فرصت‌ها بدهیم. می‌توانیم رهبری کنیم. می‌توانیم نگاه بلندمدت داشته باشیم.
نه تنها تعدادی از ما. بلکه همه ما.
این انتخاب توسط یک طبقه، کلاس یا نژاد خاصی به ما دیکته نشده است. بلکه، این تصمیمی تازه است که هر روز و توسط کسانی که برایشان اهمیت دارد گرفته می‌شود. آتش‌نشانی که برای زنگ خطر بعدی داوطلب می‌شود. والدینی که به‌جای سپردن کودک خود به یک دستگاه، با او وقت می‌گذرانند. پزشکانی که برای نجات جان دیگران، از ترس‌های خود می‌گذرند.
موضوعی که ما را به درس دوم، یعنی انتخابی که پیشِ‌روی تمامی ماست می‌رساند. درست مانند همه‌گیری که فرصتی برای رهبری و تعامل را در اختیار ما گذاشت، آینده نیز مقابل ماست و فرصت تصمیم‌گیری تازه‌ای را به ما ارائه می‌دهد.
برای هزاران سال، ما از منابع خود برای منزوی کردن خود از شرایط محیطی استفاده کرده‌ایم. برخی برای یافتن مکانی مناسب، خوش‌شانس‌تر از سایرین بوده‌اند.
ما از راه دشوارش یاد گرفتیم که اکوسیستم صنعتی شکننده ما، به آن اندازه‌ای که فکرش را می‌کردیم مقاوم نیست. متوجه شدیم، آن‌قدر که فکر می‌کردیم از طبعیت (و یک‌دیگر) جدا نیستیم. همان‌طور که یاد گرفتیم (شاید)، که در مقایسه با دیگر موارد جایگزین، آماده‌سازی کم هزینه است.
همه‌گیری‌های دیگری نیز در راه خواهد بود و هر بار، اگر تاریخ راهنما باشد، بهتر از پیش با آن مبارزه می‌کنیم. اما مبارزه با یک ویروس بسیار متفاوت است از مبارزه با شرایط آب‌وهوایی. روز به روز، نادیده گرفتن آب‌وهوا و بالا آمدن سطح آب دریاها دشوارتر می‌شود. امروزه تاثیرات به شکل نابرابری توزیع شده است و اغلب آسیب‌پذیرترین‌ها را نشانه می‌روند. اما همان‌طور که دیده‌ایم، همزمان با مقابله با همه‌گیری، قادر به حفظ بلندمدت آسودگی خاطر خود نخواهیم بود.
دوراهی آشکار است. آیا راهنما می‌شویم؟ چه کسی فرصت‌ها را دیده و در زمانی که می‌تواند کاری انجام دهد، دست به کار می‌شود؟ چه کسی برای بازگشت به کسب‌وکارش می‌جنگد؟
همان‌طور که سفر هوایی و کشتی‌های تفریحی از عوامل گسترش ویروس بودند، صنعت ما نیز ممکن است نابودی ما را بنا گذارد. همزمان، جهان مدن، سیستمی ساخته است که برای نجات خود قدرت کافی دارد.
اما با این حال، مقاومت و راهنمایی از خود ندارد.
امروز، بهترین زمان برای شروع است. از همین جایی که هستید شروع کنید. منتظر کسب اعتبار یا دستورالعمل نباشید.
مثل همیشه، تغییر از ما آغاز می‌شود.
همه ما. اگر برای‌مان مهم باشد.
فرصت اهمیت قائل شدن به‌طور برابر توزیع شده است.
