حالا که به گذشته نگاه می‌کنم انبوهی از کارهای نکرده پشت سرم قد علم می کنند.
سرزنش‌ها اوج می‌گیرد، صداهایی از والدین درونی ام در گوشم نجوا می کنند، یکی ارام می گوید ولش کن، نشد که نشد و دیگری زیر لب فحش هایی مثل بی عرضه و بی خاصیت حواله ام می کند و خشمم را با صدا و نگاهی که در خاطرم مانده است، روی سرم می ریزد.
بااین حال من از رو نمی روم. هیچ وقت از رو نرفته ام حتی موقع هایی که خودم هم خودم را سرزنش کرده ام.
من نویسنده خوبی نیستم می دانم. من هیچ وقت در هیچ کاری ندرخشیدم می دانم اما از رو هم نرفته ام.
ناامید هم نشده ام
من بدبختانه میانه این راه در حال رفت و آمد هستم. میان نوشتن و ننوشتن. میان موفقیت و شکست و همچنان پای در راه دارم.
ایده های زیادی در سرم می چرخد از این سو به آن سو. یک دفتر گذاشته ام تا همه ان ها را بنویسم. همه ایده هایی که در اتوبان ذهنم در رفت و امد هستند و هیچ کدام به مقصد نمی رسند. من یک نیمه کاره هستم. یک نیمه کاره ناموفق اما با این حال هیچ کاره نیستم و خدا می داند که نیمه کاره بودن چقدر سخت تر از هیچ کاره بودن است زیرا هنوز دلسرد و ناامید نشده ام و هنوز موفق هم نشده ام. میانه بودن دشواری زندگی را دو چندان می کند.
داستان های زیادی را در سرم شروع کرده ام، گاهی حتی روی کاغذ برده ام اما هیچ کدام تمام و کمال نشدند. آن روزهایی که از پس یک دوره افسردگی نامه به روانشناسم نامه می نوشتم، آرزوی داشتم یک کتاب شود. آن روزی که نامه‌های عاشقانه ام را به فریبرز می نوشتم، امیدوار بودم که کتابی شوند و آن روز که بهادر مرد و برایش شروع به نامه نوشتن کردم، ته ذهنم این بود که بتوانم روزی روزگاری این همه رنج، عشق و مرگ را به کتابی تبدیل کنم که نشد و اما آخرین ایده، ایده نوشتن کتابی درباره آلیس بود. آلیسی که من می شناختم و با آن بزرگ شده بودم که آن هم نشد که نوشته شود. آلیسی که برای من اوج نبوغ یک نویسنده بود.
راستش را بخواهید اینجا آمده ام تا درباره داستان های نانوشته ام با شما حرف بزنم. بگویم که این آدم ناموفق چقدر ایده پرداز خوبی بود، چقدر رویا پرداز خوبی بود. چقدر دوست داشت روزی برای بچه ها کتاب بنویسد و آن ها را با دنیای رویایی و خیال پردازی های خودش آشنا کند اما هنوز نتوانسته است آن ایده ها را تحقق بدهد، هنوز نتوانسته از دنیای خیال به دنیای واقعی قدم بگذارد.
