چالشی کتابخوانی اردیبهشت طاقچه بهانه ای شد برای خواندن کتاب موهبت کامل نبودن از خانم برنه براون. کتاب تاثیرگذاری که با خواندن آن از بار بزرگی که جامعه و اطرافیان بر دوشتان گذاشته اند اندکی کاسته شده و احساس آرامش و رهایی وجودتان را در بر می گیرد. خانم براون یک پژوهشگر حوزه شرم و اضطراب است که حاصل سال ها مطالعه و مصاحبه و پژوهش خود را در قالب این کتاب ارائه نموده است. وی در این کتاب با بیان ترس ها و ضعف ها و لحظات خجالت آور زندگی خود چرخه شجاعت و ابراز خود حقیقی را آغاز می کند و برای رسیدن به آرامش از ما می خواهد که هرچند به سختی و با تمرین، اما خود واقعی مان را با تمام نقص ها و کمبودها بپذیریم و بدانیم این طبیعت همه ی انسان هاست و بابت نقایص و کمبودهای خود احساس شرم و ناکافی بودن نداشته باشیم. اگر ما بتوانیم خود واقعی و اصیلمان را با شجاعت بپذیریم، آن وقت به شرمنده ساختن دیگران بابت نقص هایشان نمی پردازیم و به این شکل شجاعت، مهرورزی و پیوند در جامعه تکثیر خواهد شد.
کلیشه هایی که جامعه روزانه به ما القا می کند لزوما کلیشه های خوبی نیستند و اینطور نیست که اگر در آن کلیشه ها نگنجیدیم احساس شرم داشته باشیم. بلکه تفاوت هر انسانیت و خلاقیت به خصوص او می تواند عامل موفقیت های بزرگی باشد بنابراین اصیل بودن در عین کامل نبودن بهترین رویه ای است که می توانیم در پیش بگیریم. کمالگرایی و معیارهای سختگیرانه در زندگی بیشتر به شکل یک آفت عمل می کند. زیرا که هیچ کس کامل نیست و توقع بیش از حد از خود اغلب به ناامیدی و احساس شرم و اضطراب منجر خواهد شد. برای مثال استراحت نیاز طبیعی بدن است. اگر در حین انجام کاری احساس خستگی به شما حاکم می شود و دوست دارید به فعالیت دیگری بپردازید نباید از این مسئله احساس شرم داشته باشید و فکر کنید اگر استراحت کنید کار خود را به خوبی انجام نداده اید. بلکه آن استراحت نیاز طبیعی بدن شما بوده و چه بسا با پذیرش آن زمانی که به کار برمی گردید بازدهی بیشتری هم داشته باشید.
شجاعت تاثیر موجی دارد هربار که آن را تمرین میکنیم، حال اطرافیان ما کمی بهتر و دنیا کمی شجاع تر می شود و دنیا این قابلیت را دارد که کمی مهربان تر و دلیرتر باشد.
برای غلبه بر کمالگرایی باید بتوانیم ضعف و آسیب پذیری خود را در مقابل تجربه انسانی شرم، قضاوت و انتقاد بپذیریم. تاب آوری در مقابل شرم را بیاموزیم و شفقت به خود را تمرین کنیم. وقتی با خود مهربان تر شویم و
خود را بیشتر دوست بداریم می توانیم کامل نبودنمان را بپذیریم. در جریان پذیرش خود ناقصمان است که به گوهرهای وجودمان یعنی شجاعت، شفقت و پیوند صمیمانه دست می یابیم.
شما باید ابتدا خود واقعی تان باشید و بعد کاری را که واقعا باید انجام دهید، بجا آورید، تا به آنچه میخواهید دست یابید.
وقتی با کوچک نمایی تصویر را در زمینه ای بزرگ می بینیم، آن را کاملا متفاوت در می یابیم. افراد زیادی را می بینیم که با مشکل ما دست به گریبان اند. حال به جای اینکه فکر کنیم در این ماجرا تنها هستیم، با خود می گوییم، باورم نمی شود! تو هم؟ پس من طبیعی ام؟ فکر می کردم فقط من هستم که این مشکل را دارم. وقتی تصویر بزرگ را می بینیم بهتر می توانیم عوامل ایجاد شرم، ونیز، پیام هایی که کامل نبودنمان را یادآور می شوند، بشناسیم.
