در دنیای داستان نویسی یک اصل مهم وجود دارد: نگو، نشان بده! یعنی اگر می خواهی عصبانیت شخصی را نشان بدهی، او را درحال پرتاب یک فنجان توصیف کن. به عبارتی دیگر رفتارها و کنش هایی که شخصیت از خود بروز میدهد، حالات روانی او را شرح میدهد، بدون آنکه نیاز به توضیح اضافه ای باشد.
در فیلم توت فرنگی های وحشی، ما با پزشک کهنسالی رو به رو هستیم که در ظاهر مهربان است و به اطرافیانش توجّه می کند امّا خدمتکار و عروسش او را خودخواه و بی رحم می دانند. آنها به رفتارهای گذشته ی مرد اشاره می کنند و آن را دلیلی برای این صفات بد می شمارند، امّا ما در داخل فیلم هیچ برگشتی به گذشته نداریم تا این صحنه ها را ببینیم. ما نمی دانیم که مشکل این پیرمرد دقیقاً چیست، چون برای ما پرداخته نشده است.
یکی از توجیهاتی که به ذهن میرسد، این است که شخصیت پیرمرد را به چند بخش تقسیم کنیم: یک بخش که داخل فیلم نشان داده می شود و یک بخش که واقعاً خود پیرمرد هست. بخشی که داخل فیلم می بینیم، صفات خوبی دارد امّا خود پیرمرد اینطور نیست. در حالیکه این توجیه هم قانع کننده به نظر نمیرسد.
شما بگویید: توت فرنگی های وحشی ساخته ی برگمان را تماشا کرده اید؟ چه برداشتی به ذهن شما رسیده است؟
