درباره الی وقتی اکران شد ۹ ساله بودم.
با پدرم به سینما رفتیم معمولا هر فیلم جدیدی که به سینما میومد پدر بلیت ها رو میخرید تا جزو اولین نفراتی باشیم که اونو میبینیم. هر چند سال یکبار از همون ۹ سالگی این فیلم رو دوباره دیدم و امروز در ۲۵ سالگی درحالیکه سرما خوردم و کلافه از سردرد و تب دوباره دیدمش. اینبار برام با همه ی بارهایی که دیدم فرق می‌کرد. تا الان دقت نکرده بودم که چه کسی توی تونل داد نمیزنه. دقت نکرده بودم الی پشت لبخندی زوری در حالیکه درون ناآرام و بیقراری داره خودشو مخفی میکنه. فیلم از صندوق صدقه شروع میشه مگه قرار نیست از بلا حفظ کنه پس چرا بلاگیر میشه؟
الی سعیش بر اینه اسارتی که داره رو انکارش کنه ولی کاملا مشخصه نمیتونه. ارتباط بین این زوج ها که هرکدوم شخصیت منحصر به فرد خودشون رو دارن و نشون دهنده رابطه های واقعی که همین روزا هم شاهدشون هستیم. نمود زندگی ما رو داره کاملا حتی الان بعد از ۱۶ سال. ماها به راحتی همدیگرو قضاوت میکنیم چه خوب چه بد و بعدا هم از اون قضاوتمون پشیمون میشیم. دروغ میگیم حتی اگه حق کس دیگه این وسط پایمال بشه. خودخواهیم با اینکه خیلی وقتا کار سختیه چون پا میذاری روی هرچیزی که اسمشو گذاشتی برای خودت ارزش. ما داریم چیکار میکنیم؟ واقعا این دنیا و این زندگی ارزش اینهمه بد بودن رو داره؟ هرچقدر که تو مسیر زندگی میرم جلو میبینم ۹۰ درصد آدمها فقط به فکر خودشونن حتی اگه بهت محبت و توجه کنن هم ممکنه نفعی هرچقدر ناچیز براشون داشته باشه که اینکارو میکنن. ماها انگار همه همون شهره درباره الی ایم که وسط بحران فکر خودمون و سرزنش کردن بقیه ایم. شاید هم هیچکس قرار نیست مقصر باشه ولی عین دومینو رفتار و گفتار روی هم اثر داره تا وقتی که باعث بشه همه چی بهم بریزه.
درباره الی.. جزو آخرین فیلم‌های ایرانیه که یه ترکیب بسیار خوب بازیگرا، کارگردانی و خیلی چیزای دیگه کنارهمه. اگه ندیدین که حتما ببینین و اگه هم دیدین دوباره ببینین اینبار به تک تک جزئیات دقت کنین حتی هرنگاه چون پشتش کلی حرفه.
