خواندن ۲ دقیقه·۴ سال پیش

همه چیز درباره آسمان خراش ها

آسمان خراش ها ساختمان هایی عظیم و بسیار بلندند که به طور معمول از بتن و اسکلت فلزی ساخته می شوند. این ساختمان ها واحد های مسکونی و اداری بی شماری را در خود جای می دهند.

در سال 1852 میلادی، الیشا گریوز اوتیس، مکانیک آمریکایی، آسانسوری اختراع کرد که ترمز ایمنی داشت. این ترمز در صورتی که طناب های بالابرنده پاره می شدند، آسانسور را در جای خود ثابت نگه می داشت. این اختراع مهم، ساختن آسمان خراش را امکان پذیر ساخت. در سال 1884، ویلیام لبارون جنی، نخستین آسمان خراش را(که اکنون خراب شده) در ایالت شیکاگو در آمریکا ساخت. این ساختمان 10 طبقه، امروزه آسمان خراش محسوب نمی شود ولی اسکلت فلزی آن، نشان دهنده شیوه جدیدی در ساختمان سازی روزگار خود است.

از سال 1895 میلادی، ساختن آسمان خراش در شهرهای گوناگون جهان رواج یافت. از جمله آسمان خراش های مشهور، ساختمان مرکز سازمان ملل(1931، نیویورک آمریکا) است که تا دهه 1960، بلندترین ساختمان جهان بود.

آسمان خراش ها باید وزن سنگینی را تحمل کنند(برای مثال، مرکز سازمان ملل حدود 400000 تن وزن دارد) و در برابر باد های شدید، مقاوم باشند؛ بنابراین، داشتن استحکام و اسکلت مقاوم برای آن ها ضروری است. این نوع ساختمان ها را می توان از بتن مسلح ساخت. اسکلت بیشتر آسمان خراش ها، از تیر های فولادی است. مرکز جان هنکاک در شیکاگو(1970) تیر های متقاطع دارد و ساختمان سیرز در شیکاگو(1974) از 9 لوله فولادی بسیار بزرگ ساخته شده است که با تیر های به هم وصل شده اندو شکل کلی ساختمان را به وجود آورده اند.

زیر سازی محکم برای حفظ آسمان خراش ها از خطر خراب شدن و فرو ریختن، ضروری است. پایه ها(ستون های بتنی و فلزی) تا عمق زیاد در زمین فرو می روند. برج ملی وست مینستر در لندن، زیرساختی به عمق 18 متر دارد و پایه های آن بیش از 24 متر در زمین فرو رفته اند.