تا همین یکی دو ماه پیش فکر میکردم جوابِ "اهل کجایی؟" مشخصه. خب، ایرانیام دیگه. تو تهران به دنیا اومدم، بابا اهل شیراز، مامان اهل رشت. ولی وقتی توی مدرسه پروژهی ژنتیک داشتیم و یکی از بچهها گفت یه تست آنسستری گرفته، همه چی عوض شد.
اسمش AncestryX بود. یه تست ژنتیکی که با بزاق دهن میفهمی نیاکانت از کدوم کشورها بودن. اولش فکر کردم چرت و پرته. ولی اون شب، نشستم پای سایتش و یه دفعه حس کردم دارم میرم تو یه بازی کارآگاهی که کارآگاهش خودمم.
دو هفته بعد از اینکه تست رو دادم، نتیجه اومد.
چیزایی که خوندم، یه جورایی ذهنمو ترکوند.
۵۸٪ نیاکانم ایرانی بودن. خب، قابل انتظار بود. ولی بعدش...
۱۸٪ ترکیه
۹٪ قفقاز جنوبی (گرجستان/ارمنستان)
۷٪ یونان و بالکان
و ۸٪ اروپای شرقی — احتمالاً از طرف مادربزرگِ مادرم که همیشه میگفت مادرش موهای بور داشته.
همون شب، نشستم یه نقشهی جهان باز کردم و شروع کردم به خیالبافی. اگه ایرانی نبودم چی؟ مثلاً اگه تو یکی از اون کشورا به دنیا میاومدم چی میشد؟
اگه تو ترکیه بودم، شاید تو استانبول زندگی میکردم، عاشق موسیقی سنتی ترکی میشدم و تو کوچههای قدیمی قهوه میخوردم.
اگه اهل یونان بودم، ممکن بود کنار دریا بزرگ بشم، تو غروبای آتنی عکس بگیرم و اسطورهها رو از حفظ بدونم.
یا شاید یه نوجوان اهل بلغارستان میبودم که صبحا با دوچرخه میره مدرسه، تو زمستونا تو برف اسکیت بازی میکنه و دلش میخواد فیلمساز بشه.
ولی آخر شب، وقتی لپتاپو بستم و رفتم جلوی آینه، خودمو نگاه کردم. با همون چشمای قهوهای، موهای تیره و لهجهی تهرونی. یه حس عجیبی داشتم... نه این که حس کنم یه جاهای دیگه "بهتر" بود. بیشتر این بود که فهمیدم من فقط یه آدم نیستم، من یه «ترکیبم».
یه آمیختهی چندتا کشور، چندتا فرهنگ، چندتا داستان.
تست AncestryX یه چیز خفن بهم یاد داد: ملیت فقط یه خط توی شناسنامه نیست. یه جور تاریخ زندهست که توی بدنم جریان داره.
حالا اگه کسی بپرسه "اهل کجایی؟"
میگم: «یهکم ایران، یهکم ترکیه، یهکم یونان، یهکم دنیای ناشناخته.»
و راستش، از این جواب خوشم میاد.
