اگه همه چی خوب پیش بره دیگه هیچ کس خوشحال نمیشه.
فضای مجازی شده المپیک قربانی ها و مدال هایی که گردن بزرگ ترین قربانی ها میندازن در این ترحم کده و یه فرقه دور این و نگاه تشکیل میدن و در نهایت این خرابه رو یک والهالا میبینن.
امروزه اشتباه رو به شکل یه گناه میبینن که سرکوب میشه که مبادا مبادا رنج بیاد دم در خونه ولی...
رنج همیشه هست، تو فقط انتخاب میکنی کدوم طعمش رو انتخاب کنی و مانور ها و حرف ها و غر هایی که راجبش میزنی اون طعم رو پایدار میکنه و شاید این قدر اون طعم رو مرور کنی که دیگه همه طعم ها برات تداعی اون طعم باشن.
چه بخواین چه نخواین شما سمت لیاقت پیشبینی ناپذیرتون میرین. تنها چیزی که امکان داره حس کنین نرسیدن به انتظاراتتونه که اون زاده عدالتی هستش که با یه تخم سالم تو ذهنتون نقش بسته ولی آبیاری و رشدش رو قدرت به دست گرفته.
مردم دائما به فکر پایان ها هستن. پایانی که همیشه وجود داره و مردمی که توهم کنترل پایان رو دارن. این چرخه ذهنی سال هاست در مغز جامعه بشری خونه داره... اما .... چه اهمیتی داره؟
جهان یک مسئله بزرگ ریاضیه و ما به دنبال جواب بهینه براش میگردیم ولی اغلب به جای درک و فهم ریاضی دنبال فرمول ها و تقلب ها هستیم
رنج پذیرفتنیه نه حذف شدنی، رنج ها رو فقط با خلق کردن میشه معاوضه کرد. پس تنها چیزی که میشه گفت مسیر رو ببین، حس ها رو احساس کن، دنیا رو مشاهده کن ،راه حل ها رو بساز و با لمس کردن مسیر رو تا پایان ادامه بده.
