نمیدونم چند نفرتون تا حالا لحظه جوانه زدن یه بذر یا لحظه به دنیا اومدن یه بره یا بزغاله کوچولو را دیده اید . هر کسی که دیده باشه میفهمه که اون زایش چقدر زیباست . به نظرم زایش و بوجود یه موجود از یه بذر یا نطفه خودش یه معجزه زیباست . حالا اون زایش از بذر باشه یا از نطفه .لحظه بین بدنیا اومدن و راه رفتن یه بره یا بزغاله چند دقیقه است . اون بز یا گوسفند با زبانش کثافت روی پوست بره یا بزغاله را پاک میکنه و اون بره و بزغاله با چند بار تلاش یاد میگیره بایسته و راه بره . اون لحظه خیلی قشنگه . تو موجودات قشنگترین مراحل رشد به انسان تعلق داره . اول تکون میخوره چند ماه بعد شروع به سینه خیز رفتن میکنه بعد شروع به چهاردست و پا رفتن میکنه . بعد یواش شروع به راه رفتن میکنه بعد هم شروع به حرف زدن . این مراحل تو انسان دوتاسه سال طول میکشه ولی راه رفتن یه حیوان چهار دست ما چند دقیقه .
به نظر همین مراحل رشد هم از نعمت های خداست . نعمتی که خدا به پدر و مادر و اقوام بچه میده . اگه این مرحله رشد دو سه ساله چند دقیقه طول میکشید به نظرتون اصلا لذتی داشت ؟!
اون سینه خیز رفتن ، اون چهاردست و پا و حتی اون تیکه تیکه حرف زدن نه تنها برای پدر و مادر که برای دایی ها و خاله ها و بقیه فامیل هم شیرینه .
اون لحظه زیر پر گرفتن جوجه توسط مادرش یا اون لحظه تلاش برای ایستادن بره و بزغاله یا اون لحظه شیرخوردنش واقعا زیباست . شاید یکی از چیزهایی که زندگی روستایی را زیبا میکنه همین تماشای این چیزهای به ظاهر ساده است .
