ساخته جدید استودیو Asobo با اینکه در بعضی جهات از ریشه های خودش فاصله گرفته اما در مجموع به خوبی میراث A Plague Tale Innocence را ادامه میدهد و داستان آمیسیا و هیوگو را به سرانجام می‌رساند.
داستان در A Plague Tale Requiem کلیدی ترین بخش بازی باشد.داستان خواهر و برادری که از بعد از ماجراهای نسخه اول و رهایی از دست نیرو های تفتیش عقاید حالا به فکر یک زندگی جدید هستند.
داستان بازی شش ماه بعد از پایان وقایع نسخه Inocence جریان دارد.حالا آمیسیا شخصیت اصلی بازی به همراه مادرش، هیوگو، و لوکاس در حال سفر برای یافتن درمانی برای بیماری هیوگو هستند تا در آرامش به زندگی خودشان ادامه دهند.اما درست زمانی که همه فکر می کنند هیوگو مراحل درمان را به خوبی طی می کند و رو به بهبودی است بار دیگه سر و کله نفرین خانواده د رون پیدا میشود.
هیوگو رویاهایی میبیند که در جزیره ای دور افتاده، به کمک آب یک چشمه درمان شده و از شر قدرت های فرا بشری خودش نجات پیدا کرده است.
هیوگو رویای خودش را با آمیسیا در میان میگذارد و در نهایت خواهرش را متقاعد میکند تا سفری پر ماجرا را برای رسیدن به جزیره La Cuna و پیدا کردن چشمه شفا بخش آغاز کنند.
بازی داستان را با ریتم آرامی آغاز میکند و خبری از صحنه های میخکوب کننده نیست و این باعث میشود تا روند بازی در نیمه ابتدایی کمی کسل کننده باشد اما به مرور و از نیمه های بازی که داستان، ریتم سریع تری میگیرد، داستان ظرفیت های اصلی خودش را نمایان میکند و به مرور سوالاتی که از نسخه اول در ذهن شکل گرفته است را پاسخ میدهد.
داستان بازی پتانسیل لازم برای نگه داشتن بازیکن در بازی را دارد اما این روایت بی نظیر A Plague Tale Requiem که این بازی را منحصربفرد میکند.
استفاده کامل و صحیح از همه ابزار های ممکن مثل گیم پلی،موسیقی،صداگذاری،طراحی هنری بازی و شخصیت پردازی قوی باعث میشود تا Requiem همچنان در روایت داستان فوق العاده باشد.
در سرفصل های بعدی بیشتر در مورد هماهنگی روایت داستان و بخش های مختلف بازی صحبت میکنم.
بی شک اصلی ترین دلیل برای تجربه یک بازی بخش گیم پلی است.با این حال گاهی گیم پلی فقط ابزاری میشود تا داستان روایت جذاب تری پیدا کند.
گیم پلی در A Plague Tale Requiem قوی ترین قسمت این بازی نیست و در بین بخش های مختلف بازی معمولی ترین عملکرد را دارد .با اینکه Asobo تلاش کرده با تغیراتی این بخش را قوی تر از نسخه قبل کند و عمق بیشتری به این بخش از بازی بدهد اما احساس من این است که خیلی در این عمر موفق ظاهر نشده.
بازی با اینکه سعی دارد تفاوت هایی را ایجاد کند و به نوعی به اکشن تر شدن بازی کمک کند اما نهایتا جایی بین ماهیت اصلی خودش و اکشن شدن گیر میکند و یک سردرگمی را برای بازیکن بوجود می‌آورد.مخفی کاری در بازی همچنان نقش اصلی را دارد و اکثریت بازی را شکل میدهد.به حدی که در طول تجربه بازی بارها از خودتان می‌پرسید اصلا چرا باید آیتم هایی مثل تیر کمان و چاقو به این بازی اضافه شود وقتی در عمل استفاده آنچنانی ندارد؟
شاید بشود این موضوع را با تغیرات شخصیتی آمیسیا و بالا رفتن سطح خشونتش در طول اتفاقات قسمت اول توجیه کرد اما با این حال تصور میکنم تیم سازنده بیشتر برای اینکه کم عمق بودن گیم پلی و نقد هایی که به تکراری شدن بازی وارد میشد را کمتر کنند دست به این تغییرات زدند.
البته نارضایتی من از این بخش کمی هم بخاطر تیم تبلیغات بازی و تمرکز بیش از حد روی نمایش بخش اکشن بازی و مهم جلوه دادنش بوده است، که حالا به نوعی سرخوردگی برای من تبدیل شده.
گرافیک بازی را در دو بخش هنری و فنی بررسی میکنم.
در بخش هنری بازی سعی دارد از اون فضای دهشتناک بازی اول جدا شود و محیط های بزرگ تر و البته پر جزئیات و خوش رنگ و لعابی را ایجاد کند.
بازی A Plague Tale Requiem در فضاسازی خوب عمل میکند و بخش های جذابی مثل بازار، فستیوال، ساحل، دریا و شهر های بزرگ را به نمایش میگذارد از فضای مرده Innocence فاصله میگیرد.البته که این تغیرات شاید برای عده ای خوشایند باشد اما برای من فضای تاریک نسخه قبلی جذابیت بیشتری داشت.
با این وجود بازی از صحنه های تاریک تهی نیست.کلونی موش ها، شهر های طاعون زده، جنازه های تلمبار شده هنوز هم در بازی وجود دارد اما با نسخه قبلی قابل قیاس نیست.
در کنار طراحی محیطی، طراحی شخصیت ها و جزئیات کار شده هم قابل قبول است.انیمیشن های صورت، حداقل در کات سین ها بخوبی پیاده سازی شده.گرچه در بخش گیم پلی شخصیت ها، موقع صحبت کردن پوکرفیس هستند و شکلی کاملا مصنوعی دارند که توی ذوق میزند.
در بعد فنی اما A Plague Tale Requiem دلسرد کننده ظاهر میشود.
نسخه کنسولی بازی فقط با نرخ 30 فریم قابل اجراست.آن هم برای بازی که گیم پلی طولانی یا گرافیک بصری خارق العاده ای هم ندارد تا توجیه کننده این اتفاق باشد.
توقع بود که بازی حداقل با نرخ 60 فریم اجرا بشود یا از گزینه های گرافیکی بهره ببرد و انتخاب را به بازیکن بدهد اما متاسفانه بازی فاقد تنظیمات گرافیکی است و 30 فریم تنها گزینه پیش روی کاربران کنسول های نسل نهم است!
با این وجود بازی در اجرا مشکلی ایجاد نمی‌کند، بافت ها بخوبی لود میشود و افت فریم یا لگ هم وجود ندارد با این حال بعضی باگ ها در مقابله با موش ها وجود دارد که کمی آزار دهنده است.
موسیقی در A Plague Tale Requiem فوق العاده است.تم اصلی بازی یکی از زیبا ترین قطعاتی است که در مدیوم ویدیو گیم پیدا می‌کنید.موسیقی متن هم به خوبی در کنار روایت بازی قرار میگیرد و به فضای حاکم بر صحنه عمق میدهد تا تجربه بازی را به مراتب لذت بخش تر کند.
به نظر من بخش صداگذاری در Requiem جزو بهترین بخش های بازی است، نه تنها برای خود بازی از استاندارد بالا و قابل قبولی است که به طور کلی در عرصه ویدیو گیم جزو بهترین هاست.
اوج کیفیت صداگذاری بازی در دوبله Charlotte McBurney و صداپیشگی آمیسیا نمود میکند.تغییر به موقع لحن و بروز احساسات مختلفی که آمیسیا در طول بازی با آن ها روبرو میشود به بهترین شکل ممکن در دوبله پیاده شده.
این هنرمندی و ظرافت در صحنه های پایانی بازی که درگیری های ذهنی و روحی آمیسیا به اوج رسیده،و او را در حال فروپاشی ذهنی نشان میدهد، به ماندگارترین صحنه های بازی تبدیل میشود.
بازی A Plague Tale Requiem تجربه ای بی نظیر در بخش داستانی است.با اینکه گیم پلی همچنان عمق کمی دارد اما کیفیت بخش هایی مثل موسیقی،گرافیک هنری و صداگذاری به خوبی این ضعف را جبران میکند و تجربه ای دلنشین و به یاد ماندنی را رقم میزند.
یوتیوب گوریلا رو دنبال کنید
