جنگ جهانی دوم بخاطر گستردگی زیاد و اهمیت تاریخی که دارد فضای مناسبی برای روایت داستان های حماسی و احساسی است. کالاف دیوتی یکی از قدیمی ترین و جذاب ترین راویان این جنگ بوده است. اگرچه که مثل تمام آثار سینمایی و کتاب های منتشر شده در مورد جنگ جهانی دوم، بازی های کالاف دیوتی هم ابزاری برای خون شویی کشورهای پیروز جنگ هستند. اما با این حال نمیتوان انکار کرد که مجموعه کالاف دیوتی همیشه جزو بهترین بازی های موجود در این سبک بوده اند. در ونگارد اما همه چیز افتضاح پیش میرود. یکی از مورد انتظار ترین نسخه های کالاف دیوتی برای طرفداران قدیمی این سری، به جای تکرار تجربه لذت بخش بازی های نوستالژی، به یکی از فجایع تاریخ این مجموعه بدل شد. در این مطلب قصد دارم در مورد ونگارد و دلایل افتضاح بودنش با شما صحبت کنم.
شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشد که از دوست خود بخواهید قسمتی از سریال محبوبتون یا فیلمی که از دست دادید را برای شما تعریف کند. اما فقط چند دقیقه بعد از شروع صحبت های دوست خود به این نتیجه میرسید که این یک درخواست احمقانه از طرف شما بوده است. در واقع روایتگری دوست شما از اتفاقات فیلم بقدری شلخته، با لکنت و سردرگم است که شمارا از شنیدن آن منصرف میکند. در کالاف دیوتی ونگارد هم شاهد چنین روایتی هستیم. بازی بر خلاف عناوین قبلی که مسیری مشخص و شخصیت های جذابی را به نمایش میگذاشت سراغ روایت داستان گروهی از نیروهای جبهه متفقین رفته و سعی میکند با پرداختن به آنها داستانی جدید را در بستر جنگ جهانی تعریف کند.
داستان بازی قرار است حول شخصیت های آن ساخته و پرداخته شود اما در عمل، ونگارد شامل یک مشت شخصیت نچسب، غیر قابل درک و تبلیغاتی است که بازی تلاش میکند با روایت گذشته آنها بین ما و شخصیت ها ارتباط ایجاد کند. اما در طراحی این افراد بقدری از تفکرات جنسی، نژادی و پروپاگاندای غرب استفاده شده که هر مخاطب عامی به درون مایه، و هدف ساخت آنها پی میبرد. همین شخصیت های کوتوله و نصفه نیمه میتوانست با یک طراحی بهتر، پرداخت مناسب و تأثیر گذاری های بجا تا حدی برای مخاطب قابل پذیرش باشد، اما ونگارد در این بخش هم ناامید کننده ظاهر میشود. فجایع بخش تک نفره به همینجا ختم نمیشه و در طرف مقابل هم، خبری از شخصیت های شرور ماندگار یا پرداخت مناسب برای آنها نیستیم. شخصیت های منفی بازی بیشتر از همیشه ضعیف، بی خطر و دست و پا چلفتی هستند. شخصیت هایی که نه چند روز بعد که فقط چند ساعت بعد از تمام کردن بازی از یاد ها میروند. در نهایت شلختگی در این بخش و روایت های کوتاه و بی سر و ته باعث میشود تا ونگارد در بخش روایت و داستان، که یکی از مهمترین نقاط قوت سری کالاف دیوتی بوده است، حتی به آثار متوسط مجموعه هم نزدیک نشود. با وجود اینکه در تبلیغات بازی اسرار زیادی بر نمایش شخصیت ها و ویژگی های مخصوص آنها وجود داشت، اما بازی آنقدر کوتاه است که هیچکدام از آنها فرصتی برای به رخ کشیدن خود ندارند و قبل از اینکه ارتباطی با گیمر ایجاد کنند بازی به پایان می‌رسد.
در بخش چند نفره بازی ضد حال های بیشتری منتظر ماست. یکی از جذاب ترین ویژگی های بخش چند نفره امکان بازی در نقش نیروهای مخالف یا شخصیت های منفی بازی است. ونگارد بعنوان اثری که ظرفیت انتخاب فکشن های مختلف و فرو رفتن در نقش ارتش های درگیر در جنگ جهانی دوم را دارد در حرکتی احمقانه شما را در هر دو طرف مبارزه مجبور به انتخاب یکی از همان شخصیت های مزخرفی میکند که در بخش داستانی به زور تحملشان کردیم. در کنار این خبری از نوآوری در این بخش هم نیست و با همان فرمول ثابت مدرن وارفیر در قالبی متفاوت و تنها با کمی تغییرات روبرو هستیم.
بخش زامبی هم که با نسخه World at War پا به سری کالاف دیوتی گذاشته بود و حالا از محبوبترین حالت های بازی است در این نسخه با بدترین روزهای خود روبرو شد. بازی در بخش زامبی فقط شامل یک حالت بقا میشد و هیچ حالت دیگری در این بخش وجود نداشت.
کالاف دیوتی ونگارد میتوانست با تکیه بر گذشته با شکوه سری به یکی از عناوین موفق مجموعه و اثری ماندگار برای عاشقان جنگ جهانی دوم تبدیل شود اما داستان شلخته، بخش چند نفره و زامبی تکراری و شخصیت پردازی ناشیانه باعث شد تا این بازی ماجراجویی های اکتیویژن در ساخت بازی های با محوریت جنگ جهانی را برای همیشه تمام کند.
نظر شما در مورد این بازی چیه؟ حتماً نظرتان را برای ما کامنت کنید.
برای ارتباط با ما و دیدن محتواهای جدید گوریلا کانال تگراممون رو دنبال کنید
