از زمان های گذشته تا کنون انسان به دنبال تلفیق طبیعت با محیط زندگی خود بوده است.
لذا تلفیق معماری با طبیعت و گیاهان، یک ایده جدید نیست، بلکه از زمانهای اولیه، بنا های معماری در دل طبیعت و در ارتباط نزدیک با محیط زندگی انسان ها بوده است.
با مطالعه در خصوص معماری باستان متوجه میشویم که «دیوارهای شیبدار زیگورات نانا، که ۲۱۰۰ سال قبل از میلاد مسیح ساخته شد، با درختان و بوته ها پوشیده شده بود.
باغ های معلق افسانه ای بابل، که شامل بام باغ های باشکوه و باغ های پلکانی بوده اند، نخستین نمونه شناخته شده از بام ها و دیوارهای سبز میباشند که بین قرون ۸ و ۱۰ قبل از میلاد ساخته شدند.» همین طور «کلبه های زیر زمینی در عصر واکینگ ها در ایرلند و اسکاتلند و نیز سقف های پوشیده از چمن در منطقه ی ایسلند و اسکاندیناوی، گواهی بر استفاده از بام ها و دیوار های سبز در طول تاریخ می-باشند».
در دوران جدید اختراع اولین دیوار سبز یکپارچه در سال ۱۹۳۸ توسط« استنلی هارت وایت» استاد معماری منظر صورت گرفت.
در قرن بیستم با افزایش نیاز به سطح افقی در زمین های محدود شهری گرایش به باغ ها و فضا های سبز عمودی افزایش یافت.
