یادی از قدما
«کلوپ تهران» نام باشگاهی بود که خیلی از جوانان تهرانی در آن توپ می‌زدند. «علی کنی» در همین باشگاه عشق خود را به فوتبال ابراز کرد و شروع کرد به بی‌وقفه‌دویدن. درباره‌ی تاریخ تولدش چیز دندان‌گیری وجود ندارد، اما تولد تا وفاتش چیزی‌ست میان سال‌های ۱۲۷۵ تا ۱۳۸۰ هجری شمسی. اگر ما امروز نام خانوادگی داریم، تا حدی به‌خاطر همت استاد کنی است. در سال ۱۳۰۴ که اداره‌ی ثبت احوال، همه‌ی شهروندان ایرانی را ملزم به داشتن نام خانوادگی کرد این شهرت را به خاطر زندگی در منطقه کن استان تهران به‌دست‌آورد. او سخنور بود و اهل شعر و ادب. از او حق‌طلبی‌هایی هم به یادگار مانده است. مثلا او بود که برای اول‌بار رگِ گردنی شد و داد زد: «آقا! نباید بین امکانات فوتبالیست‌های انگلیسی در تهران با امکانات فوتبالیست‌های تهرانی تفاوت وجود داشته باشد.» این جمله را در دیدار فوتبالیست‌ها با رئیس مجلس وقت ایراد کرد. همین غیرت باعث شد که «لایحه ساخت زمین فوتبال اختصاصی» به مجلس برود. شوت‌های محکم استاد در باشگاه توفان، هنوز در خاطرات تماشاگران آن‌روزها پابرجاست؛ حمله‌های اساسی او نیز.
علی کنی بعد از پایان دوران توپ‌زدن، مدیریت در فوتبال را ادامه داد و به عنوان سرپرست تیم تهران، همراه یاران این تیم به شهرهای کرمان و اصفهان سفر کرد و مسئولیت تیم تهران را برعهده داشت. در سال ۱۹۴۸، المپیک برگزار شد و ایران نیز درخواست شرکت در بازیها را داد، اما کمیته بین‌المللی المپیک اعلام کرد که شرط شرکت ایران در المپیک، داشتن فدراسیون های ورزشی است. سرتان را درد نیاورم! فدراسیون تشکیل شد و قهرمان داستان ما شد اولین رئیس فدراسیون فوتبال در سال ۱۳۲۵...
این مطلب را به بهانه‌ی بازی‌های جام جهانی 2022 مرور کردیم و آن را به تمام فوتبال‌دوستان ایرانی تقدیم می‌کنم. به استادان فوتبال‌دوست و شاعران فوتبالیِ دوآتشه.
