مادر،مولد،مراقب،دوستدار همیشگی،مهربان و دلسوز فرزندان خویش است.مادر،تنها یک کلمه متشکل از چهار حرف نیست،مادر،وسعتی به اندازه ی آسمان بی کران و درکی به عظمت دریای پهناور خداوند دارد.
می خواهم بخش کوچکی از ارزش و وصف این کلمه ی پر معنا و سرشار از فهم و عظمت را به سفره ی دیدگانت بکشانم.مادر،این حروف مقدس، نشانی عشق بی کران است.عشقی که از همان روز اول که فرزندش شدی،در قلب مهربانش جوانه زد.گویا تو،سرو با قد و قامتی شدی که تمام وجود او را فرا گرفته است.هنگامی که در شب های تار زندگی اش فریاد میزدی و تا خروس خوان سحر دیدگان پر مهر و عاطفه اش را باز نگاه داشتی تا بر تشنگی ات،دردت و ناراحتی ات دوایی شود و تو آرام بگیری،همان گاه می توان بر عشق بی حد و اندازه اش آگاه شد.آری،آنگاه که تمام آرمان هایش ، زندگی اش و مسئولیت هایش را با طنابی محکم به تو گره زد،آنگاه که خود در خرج ملال آور زندگی اش مانده بود و برای تو لباس های زیبا و رنگارنگی تهیه کرد تا مبادا احساس کمبود و خجالت کنی،آنگاه که خود گشنه بود و پس از ساعت ها کار و زحمت،لقمه ی اول غذا را در دهان کوچک تو نهاد تا گشنه نباشی و سالم بمانی،با این همه ، می توانی بخشش و ایثار و مهر مادری اش را انکار کنی؟! این تازه بخشی از دوران کودکی تو بود.فقط خدا می داند در دل مادری که فرزندش بزرگ و بزرگ تر شد، به دانشگاه رفت،صاحب خانه و خانواده شد و به کار و زحمت برای زندگی اش پرداخت،چه ها که نگذشت و چه دل تنگی ها که نکشید این نگهبان مظلوم دل ها! آنگاه که پای سجاده ی زیبایش نشست و قبل از خود برای سعادت فرزندش به دعا و التماس در درگاه یگانه ی بی همتا افتاد و با عشق و امید نامت را نزد او بی صدا،بانگ می زد.
آری،آنچه خواندید تنها بخشی از تکاپوی قلب این فرشته ی عاشق بود.من می گویم،قبل از آب،مادر اولین مایه ی حیات روح و جان است.ای کاش که بیشتر از این ها قدرت را می دانستیم ای با ارزش ترین گوهر حق.کاش بتوانیم با محبت به تو و کسب آینده ای روشن،گوشه ای از مهر و الطافت را جبران کنیم و مرهمی بر زخم های دل نازک و رئوفت باشیم.
مادر ز مهر پاکت دادی ب روح،مادر
در پای نوجوانت گشتی تو پیر مادر
کانون زندگانی گرم از محبت توست
آغوش گرم خود را، از ما مگیر مادر
