حدود یک سال پیش بساط وبلاگ‌نویسی ام را از بیان به ویرگول آوردم. بیان نسبت به مخاطب خود بی‌احترامی نداشت؛ هرچند از اقتضائات زمانه خود عقب افتاده است. ویرگول می‌تواند در عصر تسلط شبکه‌های اجتماعی بستر خوبی برای وبلاگ‌نویسی باشد؛ اما من تصمیم ندارم نوشتن در این بستر را ادامه دهم.
یک ماه قبل سردبیر ویرگول در صفحه‌ی نخست، پستی در تمسخر کتاب عهد عتیق (که برای بخشی از مردمان این سرزمین متن محترمی قلمداد می‌شود؛ هرچند من علقه‌ای به آن نداشته باشم) را تحت عنوان "پیشنهاد سردبیر" ارائه کرد که بنظر من اقدام درستی نبود. کلیمیان بخشی از اقلیت مذهبی به رسمیت شناخته شده توسط قانون اساسی‌اند. از دیگر رو همگان می‌دانیم تمسخر مقدسات اسلامی در کشور ما (به درستی) مجاز نیست؛ از این رو تمسخر مقدسات دیگر ادیان مصداقی از تبعیض مذهبی است که در توصیه‌ی پیشوایان اسلام نیز امری مذموم است.
ویرگول همیشه نظرات و انتقادات مندرج در توییتر و بخش نظرات سایت را در قالب ایمیل جوابگو بود؛ اما نسبت به انتقادات مترتب بر آن پست، جوابی ارائه نداد که توجیه این امر با "غفلت" سخت است و بیشتر به "به احترامی" می‌ماند.
فعلا بساط وبلاگ‌نویسی من به "پرسپت" منتقل شده است. با توجه به اینکه چک کردن نوشته‌های جدید وبلاگ‌ها در دنیای امروز مرسوم نیست؛ کانال تلگرامی نگاشته پست‌های جدید را منتشر می‌کند.
