دسته بندی ساده انگاری است؛ ولی بعضی رنج ها با ما هستند، که انگار خودمان نگاهشان می داریم، برای اوقات روزمرگی، به مانند خراشی که کندن محل بسته شدنش لذت بخش است. بعضی دیگر از رنج ها با ما هستند که انگار آن ها به ما دست انداخته اند و رهایمان نمی کنند؛ در مکتب زخم گاهی کوچک مثل زخم کندن جوش صورت، که انگار در همان نگاه در آینه قرار است شریک عمر ما باشند، و گاهی واقعا هستند و جدی، مثل زخم پای بیمار قند. حین دیدن و حس این زخمها ، گویی هرگز بشر با چنین زخمی کوچکترین قدمی به جلو برنداشته - انگار دل و جسم پر از آن زخم است - انگار برای همیشه. و این طور نیست. ما همیشه زخم داریم - بی شک؛ ولی اصلا این طور نیست. اصلا این طور نیست که قدم نتوان برداشت. قدم و زخم؟ یک گزاره بی ربط.
