در روزگاری که دسترسی به ایکس (سابقا توییتر) ممکن نیست، ویرگول هم زیر ۳۰۰ کاراکتر اجازه نوشتن نمیده، افرادی که در شبکههای اجتماعی داخلی مثل ویراستی فعالند هم همفکر ما نیستند؛ چقدر سخته که یک جا برای ابراز وجود داشته باشیم.
خوشبختانه ویرگول من رو وادار میکنه مثل همیشه، پرحرف باشم. دوستانی که اینجا من رو دنبال میکنند احتمالا از پرحرفی من در دیدارهای حضوری آگاهند. از هردری سخنی میگم و میخندیم دور هم.
در این لحظات، واقعا نیاز به اینه که جایی باشه که بفهمیم خوبیم یا نه. بفهمیم دوستامون خوبن یا نه. باز خوبه فعلا ویرگول هست که درش بشه نوشت.
امروز در اخبار میخوندم که ظاهرا بعضی از اپراتورها، اینترنتشون کمابیش برگشته و تونستند به اپلیکیشنها و وبسایتهای بینالمللی دسترسی پیدا کنند. اما خب در سطح دیتاسنتر محدودیت هست و این یعنی تا اونها دسترسی نداشته باشند ما هم به همین راحتیها نمیتونیم وصل شیم.
خلاصه که اگر دوست هم هستیم، من اینجا هستم. میتونیم در بخش کامنتها با هم گفتگو کنیم.
