اعصاب که نداریم...
مدتیه که برادر زنها (خدا را شکر )وضعشون از این رو به اون رو شده و تفاهمی را که سالهای گذشته باهاشون داشتم دست خوش التهاب کرده.
البته همش حسادت نیست .شاید ده درصدش باشه.
ولی مهم تر از حسادت لایتچسبک شدن من برای اوناس.کلا براشون از مزه افتاده ام.سر هر حرف و خبری را باز می کنم خودشون بهتر از من میدونن.در مورد هر رستوران و فروشگاهی بهشون پیشنهاد میدم قبلا رفته ان. یه روز جمعه که باهاشون سفر تفریحی داخل استانی میریم خودروی ملیم از شاسی بلنداشون جا میمونه ...و خلاصه تفاهم به صفر تمایل پیدا کرده.
البته سعی میکنن خودشون را مهربون تراز قبل نشون بدن ولی غرور من از این دل سوزوندن ها متنفره.فعلن در وضعیتی نیستم که بتونم خواهرشون را اذیت کنم و دق دلم را سر اون بیچاره خالی .بنابراین تصمیم گرفتم برای پایان دادن به این بحران جدا دست به دامن خدای بزرگ بشم و با دل شکسته دعا کنم:
خدایا تو که میدونی من در چه شرایطی گیر کرده ام و راه برون رفتی هم ندارم به کرم خودت یا من را مثل اون ها پول دار کن یا اونها را عوض کن
نظر شما چیه؟
