محمد دلاوری(خبرنگار صدا و سیما) خاطرات سه سال زندگیش در اروپا را در کتاب «۹۷۶ روز در پس کوچه های اروپا» نوشته.
(اینم یه تبلیغ مجانی برای کتابش و کتاب صوتیش)
در توصیف جهان غرب این پاراگراف می تواند گویا باشد:«همین است که هست.»به نظر من غرب به آن چه می خواسته رسیده و حالا در پایان راه آرمانی برای زندگی در آن متصور نیست. این وضعیت هم می‌تواند شادی بخش باشد چراکه چنین انسانی به ساحل آرام زندگی رسیده و از مواهب آن بهره می گیرد و از سوی دیگر می تواند دلگیر باشد چون بی آرمانی هیجان و شور زندگی را از بین می برد و آدمی را دچار نوعی یکنواختی می کند تا جایی که احساس می کند جهان بدون چگوارا چیزی کم دارد. گوتفرید لایبنیتس می گفت : این جهان بهترین جهان از میان جهان های ممکن است.غرب بنیاد فکرش را بر همین جهان بنا نهاده با همه خوبی ها و بدی هایش و معتقد نیست که عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی. این مردم تاریخ را خوانده و دریافتند که تمام خوشی های دنیا را اگر دسته بندی کنیم می شود خوردن، لذت جنسی، لذت معاشرت و دوستی، ورزش کردن،شاد بودن،خوب پوشیدن،نیایش کردن و کتاب خواندن.حالا همه اینها چگونه باید تحقق یابد؟ فلسفه سیاست به اینها می‌گوید: عقل امروزتان را بگذارید روی هم و فکر کنید که چطور می شود بیشترین تعدادتان بیشترین خوشی را داشت باشد.این یک پاراگراف خلاصه ده‌ها کتاب است که طی دو سه قرن،غرب را به اینجا رساند. دنیایی که اینها در آن زندگی می‌کنند اصلاً شباهتی به بهشت ندارد .آرمانشهر نیست.در آن نابرابری ظلم و جنگ وجود دارد و فقط از این خشنودند که دنیای آنها بهترین جهان از میان جهان های ممکن است. تظاهرات،اعتصاب و مبارزه در اینجا برای تغییر دادن جهان نیست بلکه برای دستیابی به حقوق ماهانه، حق بیمه بالای سر، مسافرت و تعطیلات آخر هفته است.همین. و اگر همین محقق نشود به هم می‌ریزند .نمی توانند زندگی را بدون خوشی ها تصور کنند. نمی توانند بفهمند که انسان شرقی می تواند در فقر و مسکنت زندگی و در افق اعلی ذهنش فقر را فخری معنوی و درجه ای عالی تصور کند.
این پُست قدیمی را هم بخوانید:
