درد چیز خوبی ست .اگر درد نباشد فکر می کنی همه چیز گل و بلبل است و وقتی گندش در آمد دیگر حسرت خوردن ،کاری از پیش نمی برد.
دَردِ به اندازه و به جا خوب است مگر درد بی دردی؛ مولوی:درد بی دردی علاجش آتش است.
وقتی برای یک نفر کارِ کوچکی انجام می دهم و او متقابلآ می گوید :دستت درد نکند،به این فکر می کنم که آیا دست من هر کاری در توانش بوده است انجام داده است که لایق تشویق باشد؟شاید کارهائی که می کند یک درصد آن چیزی هم نباشد که می تواند انجام دهد ولی تعلل می کند.
ای کاش این دستی که به خواب رفته است بیدار شود،یا درد بگیرد که به خودش بیاید و بفهمد وظیفه اش بیش از این هاست.
یکی از فرمول های خدا در روز حساب و کتاب برای این که ارزش ما مشخص شود یک تقسیم ساده است؛
با توجه به این فرمول،آن فردی که صاحب معدن است اگر یک بیمارستان خیریه هم بسازد «به اندازه من» که به سختی حقوقم تا ته برج می رسد ولی «هزار تومان» در ساخت یک بیمارستان خیریه مشارکت می کنم کار نکرده ،خودش را بالا نبرده و در برابر خدا اجر ندارد.
شما خودتان می توانید کارهای دیگران را باهم مقایسه کنید:
شهروند عادی را با مسئول کشوری
بی استعداد را با تیز هوش
بیمار را با فرد سالم
بی هنر رابا هنرمند
ضعیف را با قوی
فقیر را با غنی
و...
به مخرج کسر نگاه کنید:هر که هر چه دارد از خداست نه از خودش پس هنرمند هم هنرش را از خدا دارد و باید جوابگو باشد....
