دیروز در خیابان آمادگاه نوبت دکتر داشتم.گفتم یه سری هم به قرارگاه عملیاتی سایت وزین ویرگول بزنم ببینم محیط آبی سفید گوگولی ما چطور جاییست.این کاری بود که خیلی وقت پیش می خواستم انجام بدم ولی نشانیم اشتباه بود.
روبروی هتل عباسی داخل مجتمع عباسی(همانجایی که قدیم ها کتاب می خریدیم و الان از بس به آن سر نمی زنیم برایمان نوستالژی شده)در یکی از زاویه های طبقه ی همکف کنار کافی شاپی کوچک،مکان «فضای کار اشتراکی آبی سفید»هست.لطفا مثل ما اشتباه نکنید بروید خیابان فردوسی.
درب سکوریتی با چشم الکترونیک باز شد و وارد شدم.یکی دو نفر مشتری همراه من وارد شدند.محیط کار همانجوری که فکر می کردم بود: یک بخشی را برای استفاده ی گروه های مختلف بصورت اطاق های کوچک پارتیشن بندی کرده بودند و یک سالن بزرگتر هم داشت که با میز و صندلی پر شده بود.به علاوه دو اطاق در انتها که مدیریت سایت از آنجا انجام می شد.
خلوت بود.فقط آقای کرمانی مدیر محترم فضا را دیدم.از دور اشاره که کردم آمد و گفت:بفرمایید.گفتم:ویرگول همینجاست.گفت بله.امرتان؟گفتم:هیچ.فقط آمدم فضایش را ببینم.گفت:باید هماهنگی می کردید.بیرون تشریف داشته باشید.
از این نوع برخورد هنگ کردم.
بیرون که می رفتم آقای کرمانی پشت سر من می آمد که با تنها مراجعین کسب و کارشان که همان خانم های فوق الذکر و برادرشان بودند پس از آشنایی اولیه و خوش آمد گویی صحبت کنند.صلاح ندیدم که چیزی بگویم یا تیکه ای به او بیندازم.
من ده ثانیه بیشتر داخل مجموعه نبودم.دینامیت هم همراهم نبود.آمدم بیرون و رفتم پی کارم.به همین سادگی!
تنها چیزی که میخواهم بگویم این است که:
آقای آجودانی می دانستم جوانی ولی نه تا این حد!!! العاقل یکفیه الاشاره.
