پیش از پرداختن به مولفه‌های داکر، بهتره درمورد انواع مجازی‌سازی‌ها و تفاوت‌هایشان کمی بدانیم.
در این درسگفتار می‌آموزی:
توجه. چون علاقه زیادی به آسان کردن [آسانیدن] و باقاعده کردن زبان دارم، واژگان زیادی ساخته‌ام؛ که بدلیل ناشناخته بودن اشان تنها برای شناساندن ازشان استفاده کرده‌ام [استفاده‌ام]. ریشه‌ی بیشتر این واژگان آشکار است؛ و در ویکی‌واژه تعریفشان کرده‌ام [تعریفته‌ام اشان] یا خواهم کرد [تعریفینم اشان].
امیدوارم خوشایندت باشد.
سخنی با خواننده. قصد دارم [قصتادم] خودآموز داکر را از پایه برای برنامه‌نویسان تازه‌کاری که هیچ آشنایی با داکر ندارند بنویسم. ولی چون امکان دسته‌بندی [گروهیستن] مقاله‌ها در ویرگول وجود ندارد، عنوان مقاله‌های این مجموعه را همانند زیر می‌گذارم:
خودآموز داکر: درس <شماره درس> - <موضوع درس>
که «شماره درس» از ۰۱ شروع شده [شروعارده]. پس، بعنوان مثال، برای یافتن درسگفتار یکم کافیه عبارت «خودآموز داکر: درس ۰۱» را در ویرگول جستجو کنی [بجویی].
دو روش برای مجازی‌سازی وجود دارد؛ بنام‌های:
در روش ماشین مجازی، سخت‌افزار مجازی‌سازی می‌شود [مجازیزشد]. بعبارتی، یه ماشین مجازی دارای همان سخت‌افزارهای یه ماشین واقعی است؛ ولی از جنس مجازی! و هر کدامشان بشکل مستقل دارای سیستم‌عامل، فایل‌های دودویی، و نرم‌افزارهای خودش است.
ولی در روش کانتینر، «سیستم‌عامل» مجازی‌سازی می‌شود؛ یعنی یه سیستم‌عامل، بنام هسته، دستورهای هر کانتینر را متناسب با محتوای خودش (شامل فایل‌های دودویی، نرمافزارها، و ...) اجرا می‌کند [می‌اجراید]. و اینجوری بنظر می‌رسد که هر کانتینر دارای سیستم‌عامل خودش است.
بنابر مطالبی که بیان شد، ماشین مجازی با کانتینر دارای تفاوت‌های زیر است:
در کانتینر سیتم‌عامل، فایل‌های دودویی، و نرمافزارها می‌تواند بین چندین کانتینر به‌اشتراک گذاشته شود.
خلاصه، کانتینر برای مجازی‌سازی [مجازیدن] سیتم‌عامل است، بطوریکه چندین بارکاری (workload) بتواند توسط یه تک سیستم‌عامل اجرا شود [اجرایشد]، ولی ماشین مجازی برای مجازی‌سازی سخت‌افزار.
خب، تا اینجا با کاربرد داکر و انواع مجازی‌سازی‌ها آشنا شدیم، در درسگفتار بعد درمورد اجزای داکر می‌نویسم.
