در این مقاله کلیات مصدر فارسی نوین (فارسی توسعه‌یافته توسط خودم) را می‌نویسم. برخی از واژگان استفایشته (استفاده شده) در این مقاله را هنوز در ویکی‌واژه نتعریفته‌ام (تعریف نکرده‌ام)؛ ولی بزودی تعریفینم (تعریف خواهم کرد). درواقع این مقاله‌ای است که در ویکی‌پدیا نوشتم ولی توسط یکی از مدیران حذفشت (حذف شد)؛ ولی چون در فضای نامی خودم داشتم اش در اینجا هم آوردم اش. امیدوارم مورد پسند و توجه قرار بگیرد. بمرور هم می‌وسعم اش (توسعه اش می‌دهم).
در فارسی، مصدر درواقع اسم یه فرایند است که به «ـدَنْ»، «ـیدَنْ»، یا «ـتَنْ» پایانشد (ختم می‌شود)؛ و دارای انواعی است که ازش فعل، اسم، و صفت سازشد (ساخته می‌شود)؛ مانند، پوشیدن که «پوش» (بن کنون پوشیدن)، «پوشال»، «پوشاک»، «پوشا»، و ... سازشد (ساخته می‌شود).
در فارسی نوین مصدرسازها پسوندهایی هستند که باهاشان می‌توان یه مصدر ساده جدید از اسم، صفت، و بن‌کنون، که پایه مصدر خوانده می‌شوند، ایجادید (ایجاد کرد)؛ که دارای بخش‌های زیر هستند:
در فارسی (نوین) «مصدروندها» میانوندهایی هستند که از نظر معنی همسان یه مصدر اند؛ و برای ساختن مصدرهای با معنی پیچیده بین پایه مصدر و سانمای مصدر قرار می‌گیرند. درواقع بوسیله مصدروندها بسیاری از مصدرهای پیچیده (مرکب) را می‌توان سادیکد (ساده‌کرد)؛ مانند، «داکرسازی کردن» که هم‌معنی «داکریستن» است.
مصدوندها شامل دو بخش اند:
۱. ربطال: که نماینده نوع ارتباط بین پایه فعل و مصدرواره است:
۲. مصدواره: که معنی‌ای همانند مصدر دارد؛ مانند «ـسـ» در «داکریستن». و معمولا بگونه‌ای گزینشند (گزیده می‌شوند) که با واژگان موجود بیشترین سازگاری را داشته باشند.
در فارسی (نوین) چند نوع مصدر وجود دارد؛ و هر کدام با افزودن یه پسوند خاص به بن مصدر (شامل اسم، صفت، یا بن کنون) ساخته می‌شود:
مصدرآما، پیشوندی است برای آمودن یه مصدر استفایشد (استفاده می‌شود).
مصدرآماها شامل دو بخش اند:
۱. آمایال: پیشوندی که معمولا برای افزودن یه معنی به ابتدای مصدر می‌چسبد:
۲. ربطال: نماینده نوع ارتباط بین آمایال و مصدر است:
