آزادی دلیل میخواهد ، محدودیت دلیل نمیخواهد.
هر مکتبی داشته باشیم ، آزادی یعنی نبودن قید و بند و مساوی است با خلاء آن ایدئولوژی. هر ایدئولوژی دلایل خاص خودش برای دادن آزادی به پیروانش را در بعضی حدود دارد که مطالعه ی آنها جالب است.
در غرب آزادی فرهنگی-اجتماعی را برای ایجاد جذابیتهای نفسانی که همراستای ایدوئولوژی است اعطا میکنند. همچنین برای ایجاد روحیه ی مثبت در جهت کار و تولید ثروت بیشتر برای نظام سرمایه گرایی.
همچنین آزادی را به دلایل دیگر مثل تحت کنترل گرفتن راحت تر اعطا میکنند
که این در ادبیات منتقدان مشهور است به «توهم آزادی» یا «احساس آزادی».
بعنوان مثال اگر مدام احساس کنید که در فضای سایبری از اطلاعات شما استفاده میشود دیگر به این راحتی اطلاعات شخصی خود را روی آن بارگذاری نمیکنید، پس لازم است این کنترل ،نامحسوس باشد.
در اقتصاد سرمایه گرایی،آزادی برای ایجاد رقابت و حذف قوانین دست و پا گیر و موانع تولید و افزایش بهره وری ایجاد میشود که همه اینها با هدف تولید ثروت بیشتر اعطا میشوند. در چنین ساختاری حتی مرخصی ها هم ناچار با هدف افزایش بهره وری شغلی اعطا میشوند وگرنه مطلوب ،کار24 ساعته است!
در اسلام یکی از اهداف اعطای آزادی ،ایجاد روحیه ی شادابتر و قلب متمایلتر جهت انجام عبادت است. یکی دیگر از اهداف،جلوگیری از خروج فرد از دایره ی اسلام و شریعت میباشد. چرا که کسی اگر باور کرد که از شریعت و اسلام خارج شده دیگر معلوم نیست چقدر از ان دور میشود
این مصداق همان است که وقتی آب از سر رد شد دیگر یک متر و صدمتر فرقی ندارد. باید کسانی که یک متر از اسلام دور شده اند را هم زیر پر و بال گرفت تا کم کم رشد کنند و برگردند. لذا لازم است از آزادی در جامعه ی اسلامی دفاع کنیم. حد دادن آزادی آن است که بخش عمده مردم داخل اسلام بمانند
