یکی از دوستان گرامی ام و روزنامه نگاران خوب ـ ریحانه طباطبایی ـ تصویری از پیرمردی دست فروش در صفحه اینستاگرامش منتشر کرد که علاوه برا مستمری بگیری کمیته امداد برای پرداخت اجاره بهای خانه و هزینه های زندگی اینگونه امرار معاش می کند. پیرمردی گشاده رو در عین حال با دانشی عمومی از سیاست جامعه که اهل درد و دل هم هست. پیرمردی در سنی که در کشورهای در حال توسعه باید دوران بازنشستگی را با کمترین دغدغه طی کند، اما نه تنها نگران فردا ـ به معنی فردا امروز نه آینده ـ‌برای هزینه های زندگی اش باشد، حتی نگران آینده کشور و مردمش نیز هست. اینجا دقیقا همان نقطه تلاقی یا عطفی است که نمود عینی یکی از بحران هایی است که حکومت می تواند با آن مواجه شود. یعنی یعنی اولویت نظام و مطالبات و نیازهای مردم از نیازهای فرهنگی، سیاسی، اجتماعی به نیازهای مادی و اقتصادی و عمومی تبدیل شود. امروز بعد از ۴۰ سال کارآمدی ای که بر اساس یک اهداف و مبانی شکل گرفته بود به عرصه برطرف کردن نیازهای مادی مردم تقلیل یافته است. در اینجا از میان شش بحران هویت، مشروعیت، توزیع، مشارکت، نفوذ و کارآمدی، که هر حکومتی با آن مواجه هست، بحران توزیع نمود بیشتری می یابد. در چنین بحرانی که باید رفاه نسبی برای عموم مردم فرآهم شده باشد، کارآمدی نظام تبدیل به آن می شود که منافع خصوصی حکومت یا دولت، باندهای و گروه های وابسته به آن خانواده بزرگ چند صدهزارنفره بر منافع عمومی مردم ترجیح داده می شود. در عین حال حکومت در ابتدای امر و تشکیل خود توقعات فزاینده ایجاد کرده باشد که در ادامه آن نتواند پاسخگو باشد. در این صورت نارضایتی عمومی ایجاد می شود. از طرفی دولت هاى ایدئولوژیک ذاتا داراى مجموعه اى از بحران ها هستند و در واقع مى کوشند تا موجودیت خود را بر اساس همین بحران ها حفظ کنند و استمرار یابند. دلیل اساسى بروز این بحران ها، اعمال یک ایدئولوژى واحد براى واقعیت متکثر، متنوع و متغیر، به خصوص در شرایط حاضر است.
