در دوران مذاکره هسته ای، جلسه کارشناسی غیر رسانه ای و محرمانه را با حضور آقای ظریف برگزار کردیم. در آن جلسه آقای ظریف به مانع تراشی روس ها و چینی ها در روند مذاکرات و اشتیاق فرانسه و آمریکا برای رسیدن به نتیجه پرداخت؛ خلاف تصور افکار عمومی.
حال امروز با شیوع کرونا و توقف نشدن پروازهای ایران و چین، گفته های سخنگوی وزارت بهداشت، واکنش سفیر چین و موضع گیری مسئولان داخلی که به جای دفاع از خودی، از وزیر خارجه گرفته تا نیروی های نظامی علیه اش موضع گیری می کنند و از سفیر چین و مقاماتش دلجویی می کنند، صحبت های آقای ظریف بیشتر قابل درک شد.
تاریخ روابط سیاسی ایران و چین و حتی ایران و روسیه بیانگر این است که آنها هیچ وقت نه متحد استراتژیک و نه حتی به طور جدی از ایران نیز حمایت کردند. آنان صرفا تا آنجا که توانستند با کارت ایران بازی کردند.
در پی افزایش فشارهای بین المللی علیه ایران، ما به شرق پناه بردیم تا از انزوا خارج شویم. چون غیر از چین و شاید روسیه دیگر کشوری برایمان نمانده. ما در شعار « نه شرقی، نه غربی»، فقط « نه غربی اش » را عملی کردیم. ما با انزوایی که برای خود ایجاد کرده‌ایم، مجبور شدیم، « استقلال » را نادیده بگیریم و به چینی‌ها باج بدهیم و آنها هستند که دست بالا را دارند و قواعد بازی را به ما دیکته می‌کنند.
چین اقتصاد کشور را با سوء استفاده از کلاف تحریم‌های غرب گرو گرفته و روسیه نیز در حوزه سیاست نیز همین گونه با ایران عمل کرد. وابستگی اقتصاد ایران به چین سبب شده که هر جا ما تحت فشار قرار بگیریم به چین پناه ببریم ولی چین، چنین وابستگی به ما ندارد. ما در حال باج دادن به چین هستیم که علیه تحریم های ما کاری بکند. در مقابل چین می داند اگر ایران از انزوا خارج شود دیگر خبری از باج نیست و بر همین اساس انگیزه ای برای رفع تحریم های ایران ندارد.
حدود یک سال قبل وزیر اقتصاد از ظرفیت های سرمایه گذاری چین و همچنین خط اعتباری در کشور ما صحبت کرد و وزیر خارجه نیز از یک نقشه راه چند ساله با چین سخن گفت که هیچ کدام عملیاتی نشد. اما در همین زمان چین ۶۰ میلیارد دلار در پاکستان سرمایه گذاری کرد.
چین می‌داند نیاز ما به حمایتش، مثل نیاز تشنه‌لبان بیابان به آب است ( پارادوکس الماس و آب ).
آری…
یک دست جام باده (چین) و یک دست جعد یار (روسیه )
