چند وقت پیش مقاله life is not short رو میخوندم، این مقاله حاصل جمع آوری نقل قول هایی از فیلسوفی به نام "سنکا" (Lucius Annaeus Seneca) بود
.زندگی ایشون فراز و نشیب های زیادی داشته. توی ی خانواده اصیل به دنیا میاد، چند تا نمایشنامه قابل تحسین برای تئاتر مینویسه، به یک جزیره به مدت ۸ سال تبعید میشه، بعد میشه مشاور ارشد امپراطور رم، و بعد هم به زور براش دستور اعدام صادر میکنن. ( ی جورایی شبیه امیرکبیر خودمون )
ولی بین این همه اتفاقات، کلی فلسفه خوند و آثار فلسفی از خودش بجا گذاشت
توی مقاله به صورت مصاحبه خیالی ( اما جواب های واقعی که نقل قول شده از خودش هست ) در مورد "زمان و کوتاه بودن زندگی" باهاش گفتگو کردن. برای دیدن منبع نقل قول ها، به آخر نسخه اصلی مقاله مراجعه کنید
همه نق میزنن که چرا انقد زندگی کوتاهه، ولی این دیدگاه کاملا اشتباهه. زندگی کوتاه نیست، مشکل اینه که ما بخش زیادی اش رو تلف میکنیم.
زندگی به اندازه کافی درازه که به عجیب ترین رویا هات هم برسی، ولی بیشترشو تلف میکنی و بدون اینکه زندگی کرده باشی، عمرت تموم میشه
عجیب ترین چیز در مورد انسان اینه که اجازه نمیده کسی مال و ثروتش رو بدزده، ولی به مردم اجازه میده که زمانش رو بدزدن، در صورتی زمان خیلی خیلی ارزشش بیشتره
هیچکس همینطوری بهت پولش نمیده، ولی این دقیقا کاریه که آدما با وقتشون میکنن. آدما خیلی توی صرف دارایی های فیزیکی شون صرفه جو هستن، اما زمانشون ( با ارزش ترین چیزی که توی دنیا دارن ) رو اسراف میکنن
آدما حتی اگر ۱۰۰۰ سال هم عمر کنن، بازم به نظرشون کم میاد، چون هر اتفاق یا چیز الکی، عمرشون رو میبلعه
ذهن انسان به طور ذاتی تصور میکنه که تا ابد زنده میمونه، بخاطر همین به اولین چیزی که توجهشو جلب کنه میپردازه بدونه اینکه خیلی در موردش فکر کنه
آدم نمیتونه زمان رو لمس یا حسش کنه، بخاطر همین واقعا براش سخته که بخواد درکش کنه. اگر دکتر بهش بگه که ی بیماری کشنده داره، همه دارایی اش رو خرج میکنه تا زنده بمونه ( اینجا زمانش براش خیلی ارزش داره ). ولی توی زندگی روزمره، با زمان مثل ی چیز بی ارزش رفتار میکنه
حتی بدتر موقعیه که مردم برای سال های خیلی دور زندگی شون برنامه ریزی میکنن. چیزی شبیه به این: "وقتی که ۴۰ سالم شد، بازنشست میشم و کتاب مینویسم..." یا "الان این کارو که خیلی ازش متنفرم برای پول انجام میدم، ولی ۱۰ سال دیگه، کاری که واقعا دوست دارم رو انجام میدم..."
واقعا؟؟ فکر میکنی زندگی هرطوری تو میخوای میره جلو؟ اصلا چطور تضمین میکنی که تا اون موقع حتی زنده باشی؟
کنار گذاشتن کار ها برای آینده، بزرگترین اسراف زندگیه. تو لحظه حال رو نادیده میگیری به امید آینده. تو داری به آینده ( چیزی که تحت کنترل تو نیست ) تکیه میکنی و حال ( تنها چیزی که میتونی کنترلش کنی ) رو نادیده میگیری
آینده غیرقابل پیشبینیه، در لحظه زندگی کن
درسته، ولی باید بدونی که عمر تموم شدنیه، و تو داری زمانت رو روی مسیری صرف میکنی که قفط مقصدش برات مهمه، و مسیرش رو دوست نداری
شکست واقعی ای که باید ازش دوری کنی، اینه که مسیری که بهت هیچ خوشحالی نمیده رو نباید بری. بزار قدرتمند ترین مرد دنیا ( امپراطور بزرگ Augustus ) رو که همه چی داشت ( پول، مقام ) و میتونست هرکاری بکنه رو مثال بزنم. حتی با وجود همه اینا، دنبال این بود که بازنشسته بشه. شاد ترین روز قوی ترین مرد جهان، روزی بود که از قدرت کناره گرفت!
چقدر احمقانه است که زندگیت رو صرف دنبال کردن شهرت و پول و قدرت کنی، درحالی که همه این مدت خوشحال نبودی، حتی بعد از بدست اوردنشون! اصلا هدفت چی بود؟ که بقیه رو به وجد بیاری که "به به" و "ماشا الله" بگن؟ واقعا ارزششو داره؟
مردمی که به شهرت و قدرت میرسن، برای انجام بقیه کاراشون با فشار روحی و اجتماعی زیادی مواجه میشن، تا جایی که از خودشون میپرسن: آیا واقعا ارزششو داره؟
در نقطه مقابل، آدمایی که وقتشون رو صرف چیزای بی ارزش میکنن و دنبال سرگرمی هستن هم، مایوس کننده هستن و چیز خوبی نمیشه در موردشون گفت
من نمیگم که تمام روز رو کنار دریا بشینی و هیچ کاری نکنی؛ من میگم که باید ی چیزی پیدا کنی که واسه خودت لذت بخشه و واسه بقیه سودمنده
بجای اینکه زمانت رو کم کم از دست بدی، باید هدفمند زندگی کنی. باید طوری زندگی کنی که انگار روز آخر عمرت هست، این یعنی از روز های آینده نترسی و وقتت رو با آدما یا چیزایی که واقعا برات ارزش ندارن صرف نکنی
باید نسبت به زمانت خیلی دقیق و صرفه جو باشی، بخاطر اینکه هیچ چیزی ارزش معامله کردن باهاش رو نداره
من دارم سعی میکنم بهت بگم که اگر کسی سن و سالش زیاد بود، به این معنی نیست که ی مدت طولانی زندگی کرده، بلکه صرفا مدت زیادی زنده بوده
بالاتر از همه، ی کار میتونی بکنی که زندگی ات رو وسعت بدی. اینکه کتاب بخونی. اینطوری تجربه آدمای گذشته رو به خودت اضافه میکنی، به نظرم کاری بهتر از خوندن کتاب نیست. ( البته ایشون کتاب فلسفه منظورشون بوده، ولی من به طور کلی نوشتم کتاب. البته همه کتاب ها مفید نیستن )
آدمای گذشته ( توی کتابا )، مثل ارسطو و فیثاغورس و بقیه، همیشه واسه دیدن تو وقت دارن. هیچکدومشون زندگی ات رو تلف نمیکنن، بلکه به زندگی تون اضافه میکنن. میتونی ازشون نظر بخوای، و همیشه راستشو بهت میگن...
بخشی که ما واقعا زندگی میکنیم کوتاهه، بقیه اش زندگی نیست، صرفا گذر زمانه
زمان مجانیــه، ولی قابل قیمت گذاری نیست
نمیتونی صاحبش بشی، ولی میتونی ازش استفاده کنی
نمیتونی نگهش داری، ولی میتونی خرجش کنی
وقتی که از دستش دادی، دیگه نمیتونی پسش بگیری
در نهایت، زمان با ارزش ترین چیزه، ولی مهم نیست که چقدر زمان داری، مهم اینه که چطور ازش استفاده میکنی - مثلا آدمای پیر از زمانشون نمیتونن مثل دوران جوونیشون استفاده کنن، چون خب دیگه اون توانایی ها رو ندارن (منبع)
زمانت رو عاقلانه صرف کن
فرض کن یکی از دوستای قدیمی ات رو ۱۰ سال دیگه ببینی، وقتی که بخوای از گذشته ات توی این ۱۰ سال تعریف کنی چی میگی؟
میگی که هر روز بی برنامه از خواب پا میشدم و توی اینترنت ول میچرخیدم و بازیچه این و اون بودم؟ یا میگی که برنامه ریزی کردم، کارای مختلف امتحان کزدم، این تجربه هارو کسب کردم؟
دوست عزیزم، زندگی بی برنامه مثل سفر بدون مقصده - هر روز ۸۶۴۰۰ ثانیه خدا بهت هدیه میده، چیکارش میکنی؟
