به عنوان یک جوان ایران، چگونه دینی دارم؟

من به عنوان یک دانشور به وجود خدا اعتقاد دارم. در حالی که من اعتقاد خود را به هیچ دین خاصی نسبت نمی دهم، اعتقاد من بر اساس شواهد علمی و استدلال منطقی است. ایمان من در این مفهوم نهفته است که یک خالق توانا باید وجود داشته باشد تا توضیح دهد چرا ما اینجا هستیم و هدف ما چیست، زیرا که فیزیک مدرن و نظریه احتمال ریاضیات به من آموخته است که جهان ما قادر به خلق خود به صورت تصادفی نیست.

ایمان من به خدا با نیاز ریشه‌دار انسان به معنا و هدف در زندگی بیشتر تقویت می‌شود. بدون اینکه به چیزی بزرگتر از خودمان اعتقاد داشته باشیم، به سختی می‌توانیم زندگی خود را معقول کنیم یا انگیزه‌ای برای ادامه راه پیدا کنیم. این اشتیاق برای تحقق معنوی فقط می تواند از منبعی الهی سرچشمه بگیرد که از همه مرزهای بین فرهنگ ها، مذاهب یا ایدئولوژی ها فراتر می رود، این منبع کسی نیست جز خود خدا!

من برخی از جنبه‌های اسلام را می‌پذیرم، اما به طور کامل از آموزه‌ها یا قوانین آن پیروی نمی‌کنم، زیرا ممکن است با سایر باورهای من در تضاد باشد. به طور کلی ادیان را نوعی دیگر از قوانین بشری می‌دانم که بر اساس آرمان گرایی سعی در قانونمند کردن انسان ها دارد. از نظر من، خدا از همه ادیان فراتر است، او هیچ نام یا شکلی ندارد و نمی تواند توسط هیچ مجموعه ای از قوانین یا توضیحاتی که دین ارائه میدهد محدود شود. در عوض او فراتر از زمان و مکان به عنوان نیرویی فراگیر وجود دارد که ما را از طریق دانش به دست آمده از علم، فلسفه و معنویت به سوی درک بیشتر هدایت می کند.

در نهایت، اگرچه من از هیچ دین خاصی پیروی نمی‌کنم و آموزه‌های آن را کورکورانه نمی‌پذیرم (من به همه اعتقادات مذهبی احترام می‌گذارم، اما تصمیم می‌گیرم به هیچ یک اکیداً پایبند نباشم)، سیستم اعتقادی من ارزش‌های اصلی خاصی مانند شفقت نسبت به دیگران را بدون در نظر گرفتن پیشینه یا عقیده آنها در بر می‌گیرد. این ارزش‌ها توسط بسیاری از مذاهب در سراسر جهان مشترک است که نشان می‌دهد ممکن است از یک حقیقت جهانی واحد سرچشمه گرفته باشند، یعنی یک خالق نهایی وجود دارد که با وجود نقص‌ها و ناتوانی‌های ما عشق و رحمت را به ما ارزانی داشته است. بنابراین با بررسی دقیق، مشاهده و تحلیل، مشخص می‌شود که چرا من به وجود خدا اعتقاد راسخ دارم.