توی کله ام دارند رخت می شورند!

باز برگشتی؟! (قسمت دوم)

امتحانم را داده ام! بوی میوه گندیده توی صورتم می زند. مقنعه چسبیده به موهایم و موهایم چسیبده به گردنم. دلم می خواهد برگردم خانه و توی دفترم از حس امتحان هندسه ام بنویسم. بنویسم خوب درسم را خوانده بودم، خوب جواب دادم اما احساسی ندارم خوشحال نیستم، ناراحت هم نیستم!

حالا هم حس امتحان هندسه را دارم. همین امروز این احساس را دوباره تجربه کردم. شاید همه چیز زیر سر آن ماشین سفیدی باشد که با آن رفت و آمد می کنم! که بوی رقابت می دهد بوی حسادت.

دارم فکر می کنم، در سال 2025 دوباره دارد واقعه 1980 اتفاق می افتد.زنانی که خود قربانی اند ولی برای بقا، دارند جلوی هم نوعانشان می ایستند.« بازگشت به عقب»

می خواهم به این زنان، در حالی که صدایم را خشدار کرده ام، مثل آقای «م» بگویم:« جهان پر از فراوانی است! دست به کارشو، و مسیرت را بساز!» من توی این مسیر، نپذیرفتن ها دیده ام!

حالا شاید بگویید ای بابا مگر چند سالت است!؟ پذیرفتن مگر به سن و سال است؟ پذیرفتن باید برای چیزی هایی باشد که توی کله مان است آقا! دیوانه شده ام! کله ام دارد می ترکد، ولی عین لپ تاپ قراضه ام دارم توی مغزم اطلاعات جا می دهم! صدای فنش را می شنوم! و فکر می کنم این اطلاعات روزی به کار می آید!

باید مغزم را سر و ته کنم، آن تکه کاغذ هایی که کارهای نکرده ام را نوشته ام بریزد بیرون! و به جایش باید کلید، کتاب و مدادم را بگذارم.که صدبار ایده هایم را بسازم و دوباره نوشان کنم!