تاریخچه نگار گری
اولین آثاری که بتوان نام نقاشی بر آن ها نهاد، در غار دوشه لرستان و با حدود هشت تا ده هزار سال قدمت به دست آمده، و در دوره تاریخی آنچه را که بتوان نقاشی نامید در دیوارنگاری های اشکانی و ساسانی می توان دید. با ورود اسلام به ایران، این کشور تا مدت ها به دست امویان و عباسیان اداره شد، و از آن پس، با روی کار آمدن سلسله های ایرانی سامانیان، غزنویان، و آل بویه استقلال از دست رفته ایرانیان تا حدودی به آن ها بازگشت. از این پس، زمینه برای احیای هنر و فرهنگ ایرانی فراهم شد و هنر ایرانی در خدمت اسلام درآمد. عمده آثار به دست آمده در این دوران شامل مصورسازی کتب است و کمتر شامل نقاشی دیواری کاخ هاست. مسلمین در حین ترجمه آثار یونانی و بیزانسی تصاویر این کتب را نیز کپی برداری کرده اند. بر اساس اسناد سه دوره متمایز ولی پیوسته برای تاریخ نقاشی قدیم ایرانی در نظر گرفته می شود: دوره سنت های کهن، فاصله از طبیعت گرایی یونان-رومی، و بازگشت به سنت های پیشین را نشان می دهند، دوره شکوفایی نگارگری و دوره تکوین شیوه های التقاطی.
شیوه نام گذاری مکاتب نگار گری
شیوه های نام گذاری مکاتب نگارگری ایرانی بر اساس مرکزیت امپراتوری حاکم بر کشور انجام شده است، یعنی هر جا که محل تمرکز قدرت و تجمع ثروت بوده و مقر حکومت کشور محسوب می گردیده است، هنرمندان از گوشه و کنار، به میل و رغبت یا به اکراه و اجبار، به آنجا می آمدند.
