دیروز یا چند روز پیش یا چه اهمیتی داره کی نتیج ازمونای کلاسی المپیاد اومد. اولی هجدهم از بیست و دو نفر و دومی بیست و یکم از بیست و دو نفر
چی میتونم بگم؟ هیچی. نمره هام تو مدرسه ام افتضاحه. شیمی ۱۲. درک.
تنها علاقه باقیموندم صخره نوردیه که بخاطر خانواده عزیز که نه اجازه میده خودم برم و نه وقت داره منو برسونه، کلا هفته ای دو ساعت میتونم تمرین کنم و مربیم هم صراحتا گفت که: اینجوری به هیچ جا نمیرسم
معلومه که نمیرسم. نه. من نه تلاش کردم بعد شکست بخورم نه تحت فشارم نه هیچ مزخرف دیگه ای. من فقط نشستم و به له شدن زندگیم نگاه میکنم.
اعتیاد به فضای مجازی؟ لم دادن کل روز؟ تظاهر به وای من چقد باحالم؟ مثلا همه چی خوب داره پیش میره؟
خودم هستم. کاری داشتین؟
