در این مطلب با بررسی و نقد مانگا به سوی ابدیت در کنار شما خواهیم بود.
غوطه ور در آغازی بی پایان، حرکت به مکانی ناشناخته. او زندگی را نمی شناسد. مرگ برای او بیگانه است و برای جاودانگی او جهان آرام نمی گیرد.
اولین کسی که فوشی ملاقات می کند پسری است که نامش فاش نشده است و به سختی در مکانی دورافتاده به تنهایی زندگی می کند. خانواده و دوستان پسر ناشناس او را ترک کردند تا به بهشتی بروند: "این مکان ... به گفته آنها بهشت است! ماهی و چیز دیگری به نام میوه وجود دارد. افرادی باهوش تر از ما هستند که خود را خرج می کنند. روزهای شاد."
دنیای ساده انسان ها بهشت آن ها را با چیزی که ندارند پر کرده است. شاید بتوانیم از این پسر بی نام یاد بگیریم که بهشت جایی خارج از ذهن ما نیست. بهشت هر کسی جایی است که رویاهایش از ساده ترین تا دورترین به واقعیت تبدیل می شوند.
مرگ مفهومی است که مانگا بر آن استوار است." من فکر می کنم زندگی انسان به مرگ عادت دارد. در زندگی بی پایان او، چگونه زندگی کردن منطقی و هدفمند است؟ "
تاریکی معنای نور است. شب خالق روز است و بی شک مرگ به معنای زندگی است. مرگ جایی است که انسان را به تکامل مادی خود می رساند. تعریف بعد مادی و معنوی به زیبایی در تاریخ به سوی ابدیت بیان شده است. نویسنده مرگ را خروج یک پوسته خاکی می داند که پس از آن روح به آزادی می رسد.
نویسنده مانگا به سوی ابدیت معتقد است که هیچ مرگی بی معنا نیست. همان طور که زندگی در دستان یک هدف حل نشده معنا پیدا می کند، مرگ نیز معنای بزرگی را دنبال می کند. اگر پوچی و هیچ چیز هدیه مرگ نبود، هیچ گاه میل به جاودانگی در انسان وجود نداشت."
" درد باعث رشد می شود." هیچ مشکل یا دردی در زندگی بی ثمر نمی ماند. درد تنها زخم های دائمی بر بدن سرنوشت نیست و درد تنها برای ضربه زدن به بدن روح ساخته نمی شود. در تمام این شرایط، رازی وجود دارد که درسی برای یادگیری دارد. اگرچه کشف این راز زمان می برد، اما کسی که به تیزی خاره ای زخمش پی برده باشد، مطمئن تر خواهد بود.
مانگا تا ابدیت شاید تکان دهنده ترین داستان و در عین حال یکی از غم انگیزترین داستان هایی باشد که تا به حال نوشته شده است. نویسنده با خلق صحنه های تاثیرگذار گاهی خواننده را با گریه غافلگیر می کند.
یکی از زیباترین صحنه های به تصویر کشیده شده توسط نویسنده به زمانی باز می گردد که مارس می خواهد نامه ای به والدینش بنویسد و به آن ها بگوید که سالم است، اما وقتی متوجه می شود که نینا دست خط ندارد و والدینش پیام کلمات را درک نمی کنند، با کف دست مهر روی کاغذ می گذارد. مهر و مومی که بعد از حادثه به پدر و مادرش می رسد.
اگرچه مانگا به سوی ابدیت به عنوان یک شوون طبقه بندی می شود، اما می توان گفت که مفاهیم عمیقی دارد. به سوی ابدیت، انسان را به روزه ای کوتاه زندگی، رشد و تعالی و پایانی به نام مرگ متصل می کند. این موضوع نقاشی های مانگا را با محیط های خاصی مرتبط کرده است. موقعیت هایی که گاهی به فضای مه آلود داستان شباهت دارند، با فضای مه آلود داستان در ارتباط هستند.
